Familie is alles

Filmproducenten (en broers) Appie, Adel en Mustapha Boudellah scoren de ene bioscoophit na de andere. Wat is hun geheim? ‘Juist omdát we niet uit de filmwereld komen, doen we dingen anders.’

Hier, zei vader Boudellah vroeger, pak dit takje en breek hem. Knak, deed het takje – meteen doormidden natuurlijk. Maar neem nu eens een paar takjes tegelijk en probeer hetzelfde. De takjes bogen, kreunden en kraakten maar knakten niet. De les?
Samen sta je sterk. En met samen bedoelde hij familie. En zie ze nu eens, de drie Utrechtse broers Boudellah: Appie (36), Adel (42) en Mustapha (46). Samen maakten ze de afgelopen jaren naam in de filmwereld met inmiddels vier gouden bioscoopfilms – dat betekent elke keer meer dan 100.000 bezoekers. Het vaste recept: een sterrencast, een piekfijn uitgedacht marketingplan en in elk aspect van de film een beetje Boudellah-bemoeienis. Een beetje boel eigenlijk, want het drietal is overal bij betrokken. Bij het eerste idee tot het schrijven van de film. Maar ook bij de casting, het samenstellen van de crew, het scouten van locaties, de regie, de montage, de marketing en het vinden van investeerders en commerciële partners. Er is wel íets van een rolverdeling – Adel de marketing, Mustapha de financiële administratie, Appie de regie – maar in de praktijk loopt het geregeld door elkaar heen. Het is een onorthodoxe aanpak waar men in de filmwereld van opkijkt. ‘Maar,’ zeggen ze, ‘het is juist omdát we niet uit die filmwereld komen, dat we dingen anders doen.’ Adel: ‘We hebben een andere volgorde. Als wij aan een film beginnen, dan is stap één: het marketingplan. We identificeren een doelgroep, we denken na over hoe we de film gaan serveren. Pas daarna beginnen we met schrijven en gaan we de mensen erbij zoeken. Omdat we het verkooptraject heel goed van tevoren kunnen laten zien, kunnen we partijen in de film verweven en vervolgens meenemen in de marketingcampagne. Corendon bijvoorbeeld, daar werken we al jaren mee samen, dat gaat heel goed. Voor F*ck de liefde zijn we op Curaçao uitgekomen. Corendon heeft daar flink geïnvesteerd – volgens mij hebben ze er inmiddels een kwart van alle hotelkamers – en wij hadden een element van buitenland nodig in de film. Zo konden we elkaar helpen. Met gesloten beurzen hoor, ze regelen gewoon de vluchten en hotelkamers. Corendon hoeft ook helemaal niet in beeld ofzo, ze willen alleen de bestemming promoten. Een win-winsituatie, maar binnen de Nederlandse filmwereld niet de reguliere manier van werken.’ Appie: ‘Commercieel denken is een scheldwoord in de creatieve industrie, je wordt erop aangekeken als je zo werkt.’ Mustapha: ‘We hebben lang geprobeerd om binnen te komen in de filmwereld. Uiteindelijk vonden we een weg maar ze moesten aan ons wennen, in de eerste plaats aan onze werkwijze. De cowboy-way. En dan komen we ook nog eens niet van de filmacademie. Maar na een paar succesfilms kunnen ze nu toch niet meer om ons heen en inmiddels hebben we er wel een soort uitzonderingspositie.’ Appie: ‘Overal in de filmwereld moeten we ons elke keer bewijzen. Bij elk project waar we aan beginnen, horen we: dat is te hoog gegrepen. Maar wat ze niet weten is dat dit nog maar het begin is.’ Ze vertellen erover in de montageruimte in Hilversum waar het vaak laat wordt. Dat arbeidsethos is ook zoiets waarvan opgekeken wordt in de rest van de filmwereld. En dan vooral het tempo. Zes scènes op een draaidag: dat kan toch best? En opeens drie weken minder tijd voor de montage, dan slaap je toch gewoon even niet?

Lees verder in VARAgids 13 vanaf bladzijde 32.