2 Dope Queens S01E01: noodzakelijke toevoeging aan komedieaanbod

Comédiennes Jessica Williams ( The Incredible Jessica James ) en Phoebe Robinson hebben van hun fijne podcast – openhartige, geestige gesprekken worden afgewisseld met stand-up comedy en noemenswaardige anekdotes – een waar HBO-spektakel gemaakt. Met beeld: de eerste aflevering vindt plaats in het Kings Theatre in Brooklyn. De opkomst is duizelingwekkend; de zaal met drieduizend zitplaatsen is stijf uitverkocht. Voor het komische duo is het betreden van het statige pand, eerder die dag, nog een ontbering: de zwarte zaalwacht gelooft niet dat de twee zwarte vrouwen die voor hem staan de beroemdheden zijn waarnaar ondubbelzinnig op de façade wordt verwezen.

Met de bovengenoemde korte rendez-vous wordt verwezen naar de status van vrouwen van kleur in de Verenigde Staten. Ze worden vaak niet voor vol aangezien, en evenmin beoordeeld op hun merites. Ook niet door mannen van kleur. Zo gebruiken Williams en Robinson hun komisch talent tevens om feministische, activistische en idealistische boodschappen uit te dragen. Dat doen ze tijdens de voorstelling op een podium dat dienstdoet als een typisch New Yorks dakterras; met een barbecue, een schoorsteen en een tuinset. Op de achtergrond lonkt de Brooklyn Bridge, terwijl de montere dames subiet beginnen aan een deels geïmproviseerd gesprek.

Het opvallende kenmerk van 2 Dope Queens is dat de gesprekken tussen de twee op een hele natuurlijke wijze plaatshebben. Zo passeert het onderwerp schuld de revue: Thomas Jefferson zou zich (denkbeeldig) moeten verontschuldigen. De oud-president bezat slaven. Robinson haakt in: ‘Ook de medewerkers van Starbucks die mijn naam telkens verkeerd spellen op de koffiebeker zouden zich moeten schamen.’ Tussendoor merkt ze op dat ze al 15 jaar in New York woont; en hoe ze ooit met een groep vrienden haar intrek nam in een kelderwoning. Het publiek juicht, Williams onderbreekt: ‘Juichen jullie voor de vrienden, of voor de kelder?’

Williams vertelt over haar postzegelappartement, ter grootte van een queensize – hoe ironisch – bed. Succes nastreven in New York heeft een prijs. Robinson biecht op hoe ze zichzelf soms in slaap weende. ‘Net als Tom Hanks in Big.’ Dan is het tijd voor de eerste stand-up komiek: Michelle Buteau. De komedie-veteraan vertelt over haar echtgenoot Gijs, en hoe je zijn naam uitspreekt: ‘Dan zeggen mensen, is het heist (een overval) of kike (een scheldnaam voor Joodse New Yorkers)?’ De komiek sluit haar optreden af met een briljant huzarenstukje over scheten laten tijdens een vaginaal onderzoek ‘omdat je dokter die oogt als Bernie Sanders met scoliose’ je zojuist heeft toevertrouwd dat hij op Donald Trump gaat stemmen.

Even later verschijnt John Stewart (foto boven), oud-presentator van The Daily Show (Williams’ werkgever) ten tonele, en ook hij maakt een grap over het vrouwelijk geslachtsorgaan: ‘Het lijkt wel alsof we ons begeven in de vagina van Marie Antoinette.’ Waarmee de voorganger van Trevor Noah verwijst naar het ornamentrijke interieur van de barokke zaal. Stewarts komst is onvermijdelijk een nostalgisch wederzien, waarin ook hij iets meegeeft uit zijn privéleven. ‘Mijn 11-jarige dochter maakt fotocollages van de kale plek op mijn hoofd.’ Zijn kinderen zijn derhalve gezegend met hetzelfde gevoel voor humor.

Ook komieken Mark Normand en Baron Vaughn maken hun opwachting. Normand, met zijn cartooneske stem, windt zich op over het kiezen van de juiste plek in een vliegtuig: ‘Ik wil niet een stoel kiezen, maar de persoon naast wie ik zal plaatsnemen. Bijvoorbeeld een tengere Aziatische vrouw met een mondkapje, die zal echt niet tegen me praten.’ Vaughns openingsgrap is iets obscener: ‘Buikgriep is jazz voor de darmen. Het is dat moment dat je darmenstelsel gaat improviseren.’ Met de keus voor dergelijke komieken – een divers aanbod – ontpoppen Williams en Robinson zich tot fijnzinnige curatoren van de komedie. 2 Dope Queens is een noodzakelijke, bijkans tegendraadse toevoeging aan het komedieaanbod.