Tante Theodora heeft haar kliklijncornflakes gehad

Goedemorgen, lieftallig fris tuig van me. Zijn jullie ook weer jullie richel uitgerold, om weer aan te schuiven aan de ontbijttafel? Kan iemand de kliklijncornflakes aangeven? Weet je waar Tante écht een hekel aan heeft? Pesten – vooral als een maffiamob zich verzamelt rond één persoon, alsof ze samen een morele kruistocht voeren.

Een geniale fotografe had al iets opgeschreven over de hetze rondom docent Harry Pettit. Een aantal (oud) studenten willen dat de man ontslagen wordt, omdat zijn Palestina standpunten zouden zorgen voor een ‘onveilig klimaat.’ VVD raadslid en student bestuurskunde Milos Bokšan stuurde dit alles aan. Zelfs demissionair minister van Onderwijs Flamoesproest — eh, Gouke Moes (hoewel ik me kan voorstellen dat zijn geboorte zo verliep) dreigt op de "escalatieladder" te stappen. Waar waren die hufters toen Paul Cliteur racisme als wetenschap probeerde te verkopen? Oh ja, racisme tegen groepen die ze zelf haten, dat vinden ze "dikke prima". Maar wie is er nou echt "onveilig" door Pettits uitspraken? Kritiek op etnische zuivering maakt je geen jodenhater – het maakt je een mens met een geweten.

Joden worden niet beschermd door zijn ontslag, maar wel het idee dat Israël koste wat het kost ethnisch mag zuiveren. Joden functioneren hier als pionnen – voor het grootkapitaal, extreemrechts en christenen, elk met hun eigen smerige motieven. Als de universiteit Pettit nu laat vallen, bewijst ze alleen maar dat ze geen bolwerk van vrij denken meer is, maar een angstige instelling die liever de leugens van de Israëllobby herhaalt dan de waarheid te verdragen. Pettit is niet het probleem – hij onthult het.

Het blijft niet bij een paar (oud-)studenten. De usual suspects — altijd paraat om zogenaamd mijn vrije woord te verdedigen — proberen nu een docent uit zijn baan te pesten om zijn mening. Huub Flodder, die stapelgek wordt zodra iemand een moreel kompas heeft. Esther, de vervelende Voetvrouw, voor wie veiligheid alleen telt als háár mening wordt beschermd. B-merk Arthur van Amerongen-Theodor Holman, die zonder wit privilege nooit een column had gekregen. Trollentrainer Van Amerongen zelf, die zijn talent verkwanselde aan haat. Haat-Hansworst Teeuwen, die zó ver dementeert dat poep- en piesgrappen weer hilarisch worden. En Lalala Güllshit, die me nog steeds het adres van haar kapper niet gunt. Ze verdedigen geen vrijheid van meningsuiting — ze eisen censuur, zolang zij maar de censors mogen zijn.

Bokšan de Beroepspestkop — waarvan we mogen afvragen of hij ooit college heeft gehad van Harry Pettit — weet wel zijn maatjes bij elkaar te verzamelen. Ook stonden deze mensen nog op de lijst: Narcisicaa Marbe, Frau Aylin Billig, ranzige Robbie Oudkerk en ome Ronnie Plasterk — die blijkbaar een nierprobleem heeft, aangezien hij graag luistert naar zijn eigen gezeik, waar accuzuur nog in zou oplossen. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Oh ja, Repelsteeltje — waarvan iedereen al lang weet dat ze gewoon Maaike van Charante heet — moest natuurlijk ook even belangrijk doen door haar naam eronder te krabbelen. Niet elk sprookje heeft een heks nodig, Maaike.

De macht die roept dat ze bedreigd wordt door het geweten. De politici, rechtse columnisten, stand-upcomedians en acteurs met een veel grotere megafoon dan een docent, willen iemand een toontje lager laten zingen. Ze willen geen universiteit, ze willen een echokamer — waar hun lafheid als fatsoen klinkt en hun kuddegeest als redelijkheid wordt verkocht.

Wat er met Harry Pettit gebeurt, is geen incident. Het is een symptoom van een samenleving die kritiek verwart met gevaar, empathie met extremisme, en vrijheid van meningsuiting met het recht om nooit uitgedaagd te worden. De universiteit hoort een laboratorium van ideeën te zijn, niet een morele kliklijn voor bange conformisten met een Twitter-account.

Tante heeft geen honger meer. Ik ben misselijk geworden van deze gespeelde verontwaardiging. Mensen zoals Pettit verdienen bescherming. Ideeën van de Israëllobby niet. Tante gaat haar koffie bijvullen — er valt niets meer te verdedigen in een land dat meningen censureert maar moord applaudisseert. Ze zeggen dat woorden wapens zijn — maar blijkbaar alleen als ze mikken op macht.