Geboortecijfer Palestijnen ‘ernstige existentiële dreiging’?

De Washington Post publiceerde net een opiniestuk van Ronald S. Lauder, president van World Jewish Congress. Hierin smeekt hij Joe Biden om iets te doen want:

“The nation faces a grave existential threat … from its own demographics. In 2020 the Arab population living between the Mediterranean Sea and the Jordan River rose slightly above the Jewish population… This small Palestinian majority will become a significant one in a decade or two. This means that if the status quo persists and Israel continues to rule over the West Bank, it will in a relatively short time face a cruel dilemma: If it gives Palestinians full citizenship — and therefore full rights — it will no longer be Jewish. If it doesn’t do so, it will no longer be democratic. Either way, Israel, as a Jewish democratic state, will cease to exist. […]

No external threat is as dangerous to the Zionist enterprise as this internal one. The basic premise of Zionism is that there should be one place on earth where Jews are the majority — so that this majority can exercise its right to self-determination within a democratic framework. If the Jews do not have a solid majority in their own land, Zionism will collapse. […]

The emerging demographic reality and the increasingly confrontational Palestinian mind-set foretell the Palestinian demand Israel will likely soon face: one person, one vote.”

Cognitieve dissonantie
We zien hier de twee contradictoire denkwijzen in het Westerse brein. Neem de witte suprematie-aanhangers, die schreeuwen: “Jews Will Not Replace Us.” Zou WaPo ook een opiniestuk van zo’n supremacist publiceren waarin hij zou schrijven dat Joden hogere geboortecijfers zouden hebben en een existentiële dreiging voor de VS zouden zijn? Nee. En terecht.

Of stel dat er geen conflict zou zijn geweest in 1948 en de Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen nu in Israël zouden leven. En misschien zelfs dat er geen partitie zou zijn geweest en Israël nu een land van de rivier tot de zee zou zijn. De Palestijnen zouden in de meerderheid zijn. Maar stel dat de Joden nu een hoger geboortecijfer zouden hebben. Zou WaPo een opiniestuk publiceren dat de Joden een dreiging voor Palestijnen zouden zijn? Nee. En terecht.

Waarom publiceert WaPo dan zulke opiniestukken waar men de Palestijnse geboortecijfers als ‘ernstige existentiële dreiging’ beschouwt?

De beste verklaring vinden we in de twee manieren waarop de Westerling over rechten denkt. De Westerling ziet zijn eigen rechten als een impenetrabele muur. Geen enkele politieke overweging mag aan zijn rechten komen. Daarentegen, de Westerling switcht naar een andere denkmethode als hij over de rechten van de minderheden in het Westen en de rechten van mensen in bevriende landen denkt. De rechten van allochtonen en van Palestijnen zijn geen muur meer, maar slechts een utopie. De Westerlingen hebben daarover het laatste woord en zij beslissen, democratisch of lobbycratisch, of zij deze rechten zullen respecteren.

Is Israël een democratie?
De tweede cognitieve dissonantie is wanneer de Westerling claimt dat Israël een democratie is, waar alle burgers gelijk zijn. Als dat zo zou zijn, dan zou men de geboortecijfers irrelevant vinden. Bijvoorbeeld Nederland heeft geen urgente maatregelen genomen toen in 1830 de katholieken 62,7% van de totale bevolking vormden. Daarentegen, de Westerlingen en de Israëli’s denken anders over de Palestijnen. Men ziet de Palestijnen als ‘ernstige existentiële dreiging,’ niet als gelijke burgers.

Welke maatregelen?
Lauder vertelt ons niet welke maatregelen men zou moeten nemen, maar toen ik zijn stuk las herinnerde ik me meerdere citaten. Jerome Slater schrijft:

“The Zionists soon realized that it might be impossible to build a Jewish state with a dominant majority solely by increased Jewish immigration: indeed, because of the higher Arab birth rate, the Jews might never achieve even a small majority. Therefore, they began discussing various ways in which the Palestinians could be ‘transferred’—the preferred Zionist euphemism—out of the country, preferably voluntarily, but by force if necessary.

The scholarship on transfer, especially by Israeli historians, leaves no doubt about its importance in the thinking of every major Zionist leader before and after Israel became a state.” (Slater, J. (2021). Mythologies without end: the US, Israel, and the Arab-Israeli conflict, 1917-2020. Oxford University Press.)

Israëlisch historicus Tom Segev:

“The hope of moving the Arabs of Palestine to other states had been a constant factor in the Zionist movement. During British rule, Zionist leaders looked into various ways of paying Arabs to move to distant provinces. The Arabs’ flight and expulsion during the War of Independence and afterward did not put an end to these schemes. Israel made several attempts to encourage the emigration of Israeli Arabs to Latin America and elsewhere. When the Gaza Strip was occupied in the Sinai Campaign, Levi Eshkol, who was then the minister of finance, allocated half a million dollars to finance the emigration of two hundred families of Palestinian refugees from Gaza, as well as a number of Israeli Arabs, mostly well-off Christians. The project was coordinated by Ezra Danin, one of Zionism’s first secret agents.

In 1962, the same Danin came up with an idea known as Operation Worker. The purpose was to encourage Palestinian refugees to emigrate to West Germany, where there was new demand for foreign labor. Roughly eighteen months before the Six-Day War, Israel tried to orchestrate an agreement between Germany and Jordan that would expand the emigration of Palestinian refugees from Jordan to Germany through the German trade unions. Ruth Wolf, the Foreign Ministry official involved in the project, declared, ‘Perhaps it is necessary to hint to the Germans that they bear a special ‘guilt’ for the establishment of Israel, because of the Holocaust. Here they have a chance to help resettle refugees whose problem resulted from the creation of the State of Israel.’” (Segev, T. (2007). 1967: Israel, the war, and the year that transformed the Middle East. Metropolitan Books.)

Israëlisch historicus Avi Shlaim schrijft:

“In Sharon’s big plan, the war in Lebanon was intended to transform the situation … in the whole Middle East. The destruction of the PLO would break the backbone of Palestinian nationalism and facilitate the absorption of the West Bank into Greater Israel. The resulting influx of Palestinians from Lebanon and the West Bank into Jordan would eventually sweep away the Hashemite monarchy and transform the East Bank into a Palestinian state. Sharon reasoned that Jordan’s conversion into a Palestinian state would end international pressures on Israel to withdraw from the West Bank.” (Shlaim, A. (2014). The iron wall: Israel and the Arab world.)

Ook Lauder participeerde in een conferentie waar men het over ‘bevolkingstransfer’ had, als oplossing voor de ‘bevolkingsdreiging’.

Zodanig hebben we de beste interpretatie van de huidige Israëlische handelingen:

• Men bouwt steeds meer nederzettingen
• Geeft de Palestijnen weinig bouwvergunningen
• Sloopt Palestijnse gebouwen
• Verklaart verschillende gebieden militaire oefengebieden of natuurreservaten zodat de Palestijnen niet kunnen bouwen
• Onteigent Palestijnen voor allerlei constructies
• Neemt weinig maatregelen tegen kolonisten die geweld tegen Palestijnen gebruiken en hun eigendom vernietigen
• Staat de Palestijnen niet toe om hun echtgenoten naar Israël te brengen
• Palestijnen die te lang in het buitenland verblijven, mogen niet terugkomen

Al deze maatregelen kunnen alleen een doel hebben: het Israëlische territorium te maximaliseren en het aantal Palestijnen te minimaliseren. En de Washington Post faciliteert het.