Noorse matrozen worden tijdens de Tweede Wereldoorlog gedwongen om te werken voor de geallieerden.
Foto credits: Roxana Reiss / Mer Film
Met een budget van naar verluidt zo’n 11 miljoen dollar (of 115 miljoen Noorse kroon) is War Sailor ( Krigsseileren ) de duurste speelfilm uit de Noorse geschiedenis. Maar buiten de Noorse landsgrenzen is het oorlogsepos opgeknipt in drie delen. Ook in Nederland wordt de Netflix-titel aangeboden als minireeks. Op z’n minst een rare ontwikkeling. En de eerste ‘knip’, na de ‘openingsaflevering’, komt ook niet per se op een goed getimed moment.
Niettemin draait War Sailor om Alfred (Kristoffer Joner): een Noor die aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog tegen wil en dank matroos wordt omdat er op het vasteland geen werk te vinden is. Terwijl de hoofdpersoon tekent voor een reis van 18 maanden, waar hij zijn gezin mee kan voeden, breekt de pleuris uit. Snel wordt besloten dat de Noorse koopvaardijvloot de Britten zal bijstaan in de strijd tegen nazi-Duitsland. Dus wordt Alfred min of meer gedwongen (wie weigert mee te werken wordt geregistreerd) om deel te nemen aan gevaarlijke missies. Al snel wordt namelijk bekend dat de Duitse U-boten slagkrachtig zijn met hun torpedo’s.
Filmmaker Gunnar Vikene presenteert vervolgens een montage van noeste arbeid: matrozen die kolen scheppen; mannen die overboord raken en prompt worden gered. Plechtstatige muziek onderschrijft Vikene’s opzichtige boodschap: deze film draait om misschien wel vergeten helden. Vikene brengt ze weer tot leven. De wijze waarop is echter nogal gemankeerd: War Sailor ziet eruit als een film die is gemaakt voor een groot publiek: weinig verrassingen; generiek, saai, zo goed als lineair verteld op enkele tijdswisselingen na. De film is vergelijkbaar met het in januari verschenen Narvik , eveneens een kleurloos Noors oorlogsepos.
Onze nieuwsbrief ontvangen? Iedere vrijdag de nieuwste series en films in je inbox! Meld je hier aan.
Voor durfallen en fijnproevers valt in War Sailor wat dat betreft weinig te ontdekken. Het is wel te begrijpen dat Vikene’s film de Noorse inzending was voor de Oscars: de Noor doet wat talloze Amerikanen eerder al deden: een historische gebeurtenis gieten in de inspiratieloze mal van een actiefilm.