Valley of the Dead: onpretentieus en aangenaam grotesk

Zombies, nazi’s en een legerkapitein met een missie. Valley of the Dead ( Malnazidos ), gebaseerd op het boek Noche de Difuntos del 38 (2012) van Manuel Martin, is een heerlijk allegaartje: Indiana Jones meets Night of the Living Dead (1968), met een vleugje Sorcerer (1977). Het verhaal speelt zich af in 1938 aan het einde van de Spaanse Burgeroorlog. Kapitein Jan (Miki Esparbé) vecht tijdens de oorlog voor de nationalisten (die destijds onder meer gesteund werden door nazi-Duitsland) tegen de republikeinen. Maar veel heeft hij er nog niet van gebakken, vindt ook zijn oom die een generaal is.

Aan het begin van de film wordt Jan door zijn oom gered, als militairen de kapitein proberen te fusilleren omdat hij waarschijnlijk weer iets stompzinnigs heeft gedaan. Gelukkig krijgt hij een laatste kans: hij moet op een geheime missie door een geheimzinnig niemandsland. Samen met een jonge chauffeur rijdt Jan af op wat zich laat omschrijven als een geestige ramp: dorpelingen zijn namelijk getransformeerd tot bloeddorstige zombies, al te zien in de openingsscène, waarin een kille nazi-officier een bloedbad aanricht.

Het is aan de hoofdpersoon om zich hier vervolgens doorheen te vechten. Valley of the Dead draait in die zin meer om de reis dan om de eindbestemming en is een aardige hommage aan de B-film. Scenaristen Jaime Marques en Cristian Conti schromen daarnaast niet om hun flauwe humor te etaleren: ja, een soldaat zonder armen en benen blijkt een levensgevaarlijke zombie. De film laat zich dan ook omschrijven als onpretentieus en aangenaam grotesk.