The Worst Person in the World: feest van herkenning voor twintigers en dertigers

Foto credits: Cinéart

Want Julie’s problemen, of moet je zeggen uitdagingen, zijn universeel, hoewel ze wel bij uitstek spelen voor moderne twintigers en dertigers. Julie is zoekende, naar de juiste opleiding, de juiste liefde, het juiste leven. Maar de absurd brede waaier aan keuzes en mogelijkheden waar ze een mening over moet vormen, overrompelt haar totaal. Er kan te veel en daardoor tegelijk te weinig. Arts worden, of toch fotograaf? Een relatie met de oudere striptekenaar-met-kinderwens Aksel, of toch liever de jonge - maar bezette - Eivind? Of, en deze ‘keuze’ van Julie doet modern aan: toch liever álles?

Dat lukt haar natuurlijk niet, daar komt ze niet mee weg. Maar haar alles te zien beproeven en proberen is uiterst geestig om te zien en raakt je ook: Julie is sympathiek én onaardig, ze neemt beslissingen over liefde, leven en kinderen die soms stom maar altijd invoelbaar zijn en wat ze ook doet, je kunt niet anders dan een zwak voor haar krijgen - én je kapot ergeren aan haar gedoe en gesol. Het gebeurt niet zo vaak dat een hoofdpersoon tijdens een film - dit is wel een vrij lange, de regisseur en het script hebben geen haast - zo ontzettend indringend je leven binnenzeilt. Onlangs deed Licorice Pizza het, nu doet The Worst Person in the World het opnieuw: Julie wordt een mens voor je en de ruim twee uur die je met haar doorbrengt, lijkt veel en veel langer. Actrice Renate Reinsve schittert en won volkomen terecht in Cannes een Gouden Palm voor haar rol.

De regie heeft Joachim Trier, die eerder met het eveneens prachtige maar zeer veel grimmigere drama Thelma ook al zo’n sterke vrouwelijke hoofdrol introduceerde. Hij laat de rol van Julie volkomen geloofwaardig uitgroeien tot een echt persoon, en bepaald niet de slechtste persoon ter wereld. Want hoewel ze een hoop schade veroorzaakt in andere levens, brengt ze ook veel licht, al stemt het einde van de film toch niet erg hoopvol; je vermoedt dat er nog een hoop gedoe gaat volgen in dat leven maar je wenst haar wel het beste toe. En dat een film dat met je doet, dat een fictief maar wel door de werkelijkheid geïnspireerd hedendaags personage zo ontzettend voor je gaat leven, is echt knap. En vermakelijk, oprecht aangrijpend en dus regelmatig ook ergerniswekkend; een emotie die je niet vaak meemaakt in de bioscoop - afgezien van ergernis over de kwaliteit van de film uiteraard. Dat laatste is alleen absoluut niet aan de orde in deze geweldige parel van een film.