The Privilege (Das Privileg): weinig spannend

‘Ik geloof dat jij het gelooft’, zegt een neuroloog tegen Finn Bergmann (Max Schimmelpfennig uit Dark ). De diep getraumatiseerde tiener zag enkele jaren eerder hoe zijn grote zus werd vermoord, en hij gelooft dat een kwaadaardige entiteit verantwoordelijk is. Niettemin slikt hij braaf antidepressiva, waardoor hij ook waanbeelden ziet – of zijn het toch de tekenen van een demon? Filmmakers Felix Fuchssteiner en Katharina Schöde spelen in The Privilege naarstig met de aloude scheidslijn tussen realiteit en fantasie.

Hoewel het de kijker niet zal verbazen dat de horrorfilm toch bovennatuurlijke elementen bevat. Iets met een farmaceut die drugs produceert die zijn gemaakt van een geheimzinnige, diabolische plant. Saillant is een scène waarin Finns aan kanker lijdende grootvader iets prevelt over hoe vroeger mensen die de duivel zagen als psychisch labiel werden weggezet en hoe we als mensen allemaal ‘onze demonen’ hebben.

Maar The Privilege – de titel is een beetje raar gekozen en slaat niet op de school die Finn bezoekt, maar op een zeker voorrecht waar een groep uitverkoren mensen over zou moeten beschikken – is ook een coming-of-age-film. Dus tonen Fuchssteiner en Schöde tussen de verschrikkingen een trio waarin Finn de liefde bedrijft met z’n love interest en beste vriendin. Het is bijna alsof de filmmakers een soort lijstje afvinken en dit alles aanvullen met een vleugje Rosemary’s Baby (1968) en een snufje The Conjuring (2013). The Privilege oogt echter generiek, zeker ten opzichte van die horrorklassiekers, en ook de computereffecten zien er gedateerd uit.

Er wordt door critici weleens geclaimd dat veel Netflix-films er hetzelfde uitzien, en misschien hebben ze een punt, omdat The Privilege zich in esthetisch opzicht niet onderscheidt. Het grootste pijnpunt is daarnaast dat de film weinig spannend is. En dan schiet je als horrorfilm duidelijk je doel voorbij.