The Marksman: Liam Neeson doet een Eastwoodje

Veeboer Jim Hanson (Liam Neeson) is een ouderwetse Amerikaanse patriot. Hij vocht als marinier in Vietnam en betaalde steevast zijn belastingen. Hij heeft een hekel aan buitenlanders: zijn ranch in Arizona kijkt uit op de Mexicaans-Amerikaanse grens en zodra hij Mexicanen aan de horizon ziet die illegaal de grens willen oversteken, dan neemt hij met zijn portofoon contact op met de grensbewaking. Totdat hij op een dag oog in oog komt te staan met een jonge vrouw en haar zoon Miguel (Joe Perez). De twee worden achternagezeten door snoodaards van een drugskartel en dus moet Hanson snel handelen en pakt hij prompt zijn geweer.

De scène mondt uit in een onvervalste stand-off in de woestijn tussen Hanson en de vuige criminelen. Ze worden van elkaar gescheiden door een hoog hekwerk op de grens. De mannen willen hun twee landgenoten – die iets belangrijks bij zich dragen – terug. Maar Hanson weigert. En dat recht heeft hij: hij laat zich niet door Mexicanen op zijn eigen grondgebied koeioneren. Wanneer de kerels van het kartel hun tanden laten zien, laat Hanson zien waarom de film The Marksman heet en schiet hij erop los. Waarop Hanson en zijn metgezellen vluchtten in Hansons stoere pick-uptruck.

Miguels moeder is door een kogel geraakt en overlijdt onderweg, dus is Hanson op Miguel aangewezen. Levert hij Miguel over aan de grenspolitie? Met mogelijk desastreuze gevolgen? Of brengt hij hem naar zijn familie in Chicago? Hanson kiest voor het laatste en begint met zijn nieuwe protegé – en geheimzinnige tas met inhoud - aan een spannende roadtrip. Zo’n reis waarbij een oude raaskallende man en een bijdehante jongeling een en ander van elkaar leren. Hanson blijkt ineens geen racist (grapje, dat is hij toch wel écht) en Miguel kan tóch Engels spreken (haha!).

De combinatie man op leeftijd en drugskartel zagen we trouwens al eerder, in Clint Eastwoods The Mule (2018). Neeson speelt zijn versie van de oude westernheld, met een imitatie van Eastwoods kenmerkende 'gehijgfluister' en norse blik (een aangedikte versie van wat hij in de Taken-reeks doet). (Sterker nog: op televisie in een motelkamer komt Eastwood in een oude film ook nog even voorbij.) Het is allemaal geen toeval: filmmaker Robert Lorenz produceerde een aantal van Eastwoods films en weet dus als geen ander hoe je een Eastwoodje moet doen. Het resultaat is een potsierlijke, hilarische thriller waarin Lorenz het onmogelijke weet te bewerkstelligen: sympathie krijgen voor een racist.