The Crew S01E01: plichtmatig en laf

Een sitcom die is gewijd aan NASCAR-racing, dat klinkt als een gewaagde aangelegenheid. De Amerikaanse sport staat immers bekend om zijn racistische aanhang. Afgelopen zomer werd het vertoon van confederatievlaggen die traditiegetrouw worden geassocieerd met het autoracen verboden. In The Crew hoor je er niets over. Dat is een hard gelag. In de wereld van Kevin James (de acteur uit The King of Queens speelt Kevin, een coördinator van een raceploeg) is alles pais en vree. Behalve dan dat vrouwen het mannenbastion dreigen over te nemen. De jonge Catherine (Jillian Mueller) wordt Kevins nieuwe baas; Jessie (Paris Berelc) de nieuwe coureur.

Het door witte mannen gedomineerde paradigma, waarin bier en de geur van benzine een symbiose vormen, wordt feminiener, lijkt de onomwonden boodschap. En is NASCAR nog wel zo stoer als vrouwen zich ermee bemoeien? Dat lijkt de nogal kleurloze insteek van The Crew. Waarin Kevin James eens temeer bewijst dat zijn reikwijdte beperkt is: ja, een bijrol in een film van Adam Sandler is no problemo, maar onvervalst drama is een brug te ver. James kan niet zonder een lachband (het irritante gegniffel is overigens ongetwijfeld nep, gezien de fysieke limitaties die de coronacrisis opwerpt). The Crew is in die zin een toonbeeld van hoe de sitcom op sterven na dood is.

Buiten kijf staat dat de komedie plichtmatig aanvoelt, met plichtmatige personages. Zoals Sarah Stiles, die Kevins onbevangen steun en toeverlaat speelt. Alsof er tijdens schrijfsessies werd gewerkt met sjablonen die lukraak zijn overgenomen uit andere sitcoms. En dan is er toch die grote olifant in de kamer: NASCAR. Er wordt in de pilotaflevering nergens gerumineerd over milieuproblematiek (gehannes met auto’s is niet goed voor de aarde) of, zoals gezegd, racisme. Dat wordt moedwillig genegeerd, verzwegen. The Crew is, zoals de makers lijken te suggereren, onvervalst vermaak. Dat ze de evidente problematiek buiten beschouwing laten mag je ze best aanrekenen.