Notre-Dame S01E01: gedurfd maar onnodig bombastisch

Foto credits: Emmanuel Guimier

Het is bijna onmogelijk om de verbeelding van de tragedie rondom de brand in de Parijse Notre-Dame kathedraal in een andere vorm te gieten dan in een melodrama. Scenaristen Olivier Bocquet en Hervé Hadmar lijken zich hier zeer bewust van: Notre-Dame wil dan ook vanaf de openingsscène groots en meeslepend zijn – maar de bombastische muziek en de grootse gestes vervelen echter al snel. Gelukkig trappen de makers niet in alle valkuilen. Door te kiezen voor een gefragmenteerde verhaalstructuur vol flashbacks houden ze de aandacht van de kijker vast. De regisseur van dienst (ook Hadmar) wisselt belangrijke scènes vervolgens af met treffende pijnlijke close-ups, zoals een shot van een smeulende waterspuwer.

Het verhaal wordt goeddeels verteld vanuit het perspectief van de kersverse brandweervrouw Alice (Megan Northam): een vastberaden type dat voor de gebeurtenissen rondom de Notre-Dame al haar collega en grote liefde verliest tijdens een gruwelijke blusklus. Maar Alice wil zich graag bewijzen, en staat zodoende vooraan wanneer haar compagnie wordt opgeroepen om de brandhaard te zoeken in de top van de kathedraal. Het drama ontvouwt zich vervolgens als een dwarsdoorsnede van Parijs in april 2019. De perikelen van een caféhouder komen voorbij, wiens vrouw stervende is. Rondom het grote drama dienen zich allerlei kleine maar niet onbelangrijkere drama’s aan.

Met als kernvraag misschien wel: waar was jij toen? Omdat de personages vrijwel allemaal terloops zo’n observatie maken over de Notre-Dame. ‘Dat was het eerste bouwwerk dat ik bezocht toen ik in de stad kwam wonen.’ Het religieuze symbool vormt dan ook het hart van de serie; een dramareeks die vooral is gemaakt als een lofzang op dat architectonische wonder uit de titel.