NOS4A2 S02E01-03: verknipte families en een kinderverslinder

‘They f**k you up, your mum and dad.’ Dichter Philip Larkin wist het in zijn gedicht This Be The Verse al beknopt uit te leggen. We zijn allemaal, in meer of mindere mate, getekend door onze ouders, die op hun beurt weer getekend zijn door die van hen.

De kern van de serie NOS4A2 – naar de boekenreeks van Joe Hill (zoon van Stephen King) – draait om verknipte kinderen. Het zijn veelal kinderen met een ongelukkige thuissituatie, die de onsterfelijke kinderverslinder Charlie Manx (Zachary Quinto, Star Trek , American Horror Story , Heroes ) mee zijn Rolls Royce Wraith in lokt. Maar ook Victoira ‘Vic’ McQueen (Ashley Cummings, Miss Fisher’s Murder Mysteries, Tomorrow When The War Began), de heldin van de serie met haar eigen bovennatuurlijke krachten, is duidelijk een product van haar ouders, en dan vooral van haar vader, Chris (Ebon Moss-Bachrach, Girls ).

Een van de grootste tragedies in het tweede seizoen is dan ook hoe Vic precies in de voetsporen van haar alcoholistische vader treedt, die haar en haar moeder toen ze nog een tiener was zonder opgaaf van reden verliet. Er zijn tien jaar voorbij gegaan sinds Charlie Manx door haar toedoen in coma raakte. Samen met de goedmoedige monteur Lou (Jonathan Langdon) en haar negenjarige zoontje Wayne (volledige voornaam Bruce Wayne McQueen) leidt Vic een rustig bestaan. Maar wanneer ze hoort dat Manx daadwerkelijk is overleden, komen al haar onderdrukte gevoelens van angst en paniek weer bovendrijven. Vic kan namelijk niet geloven dat haar aartsvijand er echt niet meer is.

Ze heeft – uiteraard - gelijk. Zijn hondstrouwe handlanger Bing (Ólafur Darri Ólafsson, The Widow , Reykjavik-Rotterdam), ook het resultaat van een ongelukkige jeugd, weet de betoverde auto van Manx – en daarmee indirect Manx zelf - weer aan de praat te krijgen. Eenmaal weer levend wil Manx maar twee dingen: verse kindertjes om het leven uit te zuigen en wraak. Met Wayne slaat Manx dan meteen twee vliegen in één klap.

Met de wederopstanding van Manx stapelt Vic ondoordachte actie op ondoordachte actie. Ze grijpt naar de drank, vergeet Wayne van school op te halen, haalt naar hem uit, steekt per ongeluk hun huis in de fik, en verlaat uiteindelijk zelf – net zoals haar vader – haar kind en partner zonder te zeggen waar ze naartoe gaat. Ze heeft een goede reden. Ze krijgt steeds telefoontjes vanuit Kerstmisland, een fantasieland waar Manx alle zieltjes van zijn ontvoerde kinderen – inclusief die van zijn eigen dochter Millie (Mattea Conforti) – in op heeft gesloten. Toch drijft haar grillige gedrag Wayne juist direct in de armen van Manx, die hem in zijn dromen alle snoepgoed en kerstcadeaus belooft die hij maar hebben wil.

Het eerste seizoen was nogal log en bij vlagen zelfs gewoon saai, maar het tweede seizoen maakt, juist door die scherpe focus op ouder-kindrelaties, een hoop goed. We leren zelfs hoe Manx geworden is zoals hij is (vrees niet: hij blijft een monster). Op één vlak zijn Charlie en Vic wel gelijk: ze laten beide een spoor van vernieling achter, de een vanuit puur egoïstische en de ander vanuit onbaatzuchtige motieven.