Noise: broeierig maar (een tikkeltje) hoopvol

Foto credits: Netflix

Het is langzamerhand, en dat is een tragische gewaarwording, een Mexicaans subgenre an sich aan het worden: films over vrouwen die op zoek gaan naar hun vermiste familieleden. Zo verscheen afgelopen jaar La Civil , een drama waarin een moeder koste wat kost wil weten wie haar dochter heeft ontvoerd. Noise ( Ruido ) heeft een soortgelijke invalshoek: Julia (Julieta Egurrola in een indrukwekkende rol) wil weten waar haar dochter Ger is. Maar als ze met haar echtgenoot aanklopt bij de lokale politie, dan blijkt er telkens een nieuwe caseworker op de zaak te zitten. Tekenend voor hoe weinig serieus men de vermissing neemt.

Hoewel er ook andere zaken spelen: drugskartels hebben een grote vinger in de pap bij de politie. Dus willen politieagenten niet dat vrouwen (het zijn toch vooral vrouwen die doortastend zijn, kennelijk) letterlijk dieper gaan graven. Dat doet Julia dus wel. Filmmaker Natalia Beristáin geeft vervolgens een inkijkje in een trieste wereld waarin vrouwen zich verenigd hebben in speurcollectieven. De hoofdpersoon wordt bijgestaan door de dappere journalist Abril (Teresa Ruiz uit Narcos: Mexico ), die in woord en beeld probeert vast te leggen hoe moeders het heft dan maar in eigen handen nemen.

Met gevaar voor eigen leven, uiteraard. De sfeer in Noise is van meet af aan broeierig, alsof er elk moment iets kan gebeuren. De titel dekt in die zin de lading. Soms hoor je de stilte voor de storm. Dan hoor je het lawaai dat gepaard gaat met een vrouwendemonstratie tegen corruptie en vrouwenmoord in Mexico. Beristáin laat in die zin zien hoezeer drugshandel en de tolerantie daarvan door overheidsagentschappen gelinkt is aan het patriarchaat en macho-idealen. Het is in die zin aan de vrouwen om hun land te verbeteren. Noise eindigt dan ook met een greintje hoop op verandering.