No Return S01: weinig verrassingen in mat familiedrama

Foto credits: KRO-NCRV

Al na tien minuten is het gedaan met het vrolijke vakantiegevoel van de familie Powell. Moeder Kathy, vader Martin, dochter Jess en zoon Noah hadden zich verheugd op twee weken ontspanning in een all-inclusive resort in Turkije. Maar al op de eerste nacht stormt de Turkse politie - boze agenten met een dikke snor - de hotelkamer binnen. De 16-jarige Noah zou een andere jongen hebben aangerand op een strandfeest dat hij die avond heeft bezocht. In paniek proberen de ouders orde te vinden in de chaos die ze overrompelt. Het blijkt een ramp om de juiste weg te vinden in het moeilijk te doorgronden Turkse rechtssysteem en de politie en de rechter te overtuigen van de (vermoedelijke) onschuld van hun telg.

De vierdelige dramaserie druipt van de goede bedoelingen en probeert terloops thema's aan te snijden als het slechten van culturele kloven, onderdrukte seksuele emoties en de vraag hoe ver ouders mogen gaan om hun kind te beschermen. Maar netto heeft No Return uiteindelijk net te weinig om het lijf om boven een waargebeurde RTL-woensdagavondfilm uit te stijgen.

Aan de acteurs ligt het niet – vooral niet aan Sheridan Smith, die de moeder speelt, en Louis Ashbourne Serkis (inderdaad, de zoon van mocap-icoon Andy Serkis), die de zoon speelt. Er is zichtbaar tijd en geld besteed aan het filmen op locatie (al werd de serie in Spanje in plaats van Turkije gedraaid). Maar uiteindelijk stijgt het verhaal zelf nauwelijks boven de gemiddelde soap uit.

De dialogen klinken over het algemeen houterig. Personages communiceren niet of nauwelijks met elkaar over cruciale beslissingen (wat het verhaal nodeloos rekt) en binnen twee afleveringen zullen de meeste kijkers wel doorhebben hoe de vork in de steel zit. Een paar subplots rond te weinig gedefinieerde familieleden kunnen niet verhullen dat No Return te weinig verrassingen kent (ook de ontknoping laat zich raden) om de aandacht vier uur lang onverdeeld vast te kunnen houden.