The Killer: Onvervalste edelkitsch

The Killer – de Braziliaanse titel is O Matador – laat zich omschrijven als een brute western, gesitueerd in de woestenij van de Braziliaanse regio Pernambuco. Daar wordt ergens begin vorige eeuw een pasgeboren baby – een moordenaar in spé - door een jager uit de klauwen van een poema gered. De redder, genaamd Zeven Oren, maakt met precisie een einde aan het leven van het bloeddorstige roofdier. Ooit vermoorde hij zeven mannen; van hun afgesneden oren schiep hij een groteske ketting. Nu manifesteert hij zich als de toekomstige leermeester van de vondeling.

Deze ellenlange voorgeschiedenis – die zo’n twintig minuten in beslag neemt – wordt in de openingsscène uit de doeken gedaan door een mysterieus vaderfiguur dat zichzelf beschouwt als ‘een verhalenverteller’ (lees: de vermoeiende voice-over die maar doorratelt). Dit verhaal is in feite een flashback naar het hoogtij van huurmoordenaar Cabeleira (de vondeling van weleer) die een generatie eerder dood en verderf zaaide. Hij leerde de kneepjes van het vak van Zeven Oren wiens avonturen in slow-motion worden verbeeld. Te veel slow-motion.

Op een dag verdwijnt Zeven Oren, waarop Cabeleira – inmiddels een volwassen man met een fors litteken in zijn gezicht – de wijde wereld intrekt, op zoek naar zijn mentor. We zien panorama’s van de droge vlaktes en de hete zon op de gelaten van de personages. Omringd door skeletten van grazers volgen we de woeste cowboy op zijn paard over de steppes. Na de zoveelste close-up van de droogte begrijpen we dat het moeilijk toeven is op de barre zandvlakte. Enfin, in een bar vermoordt hij ‘voor het eerst’ een mens. Waarop hij in een dorp stuit op de Franse koloniaal en uitbuiter Blanchard, die een decadent leven leidt in de Braziliaanse periferie. Zeven Oren was ooit zijn stroman, nu zal Cabeleiro die rol vervullen.

Totdat de beste man tot het inzicht komt dat hij zelf de beschermer wil worden, en het opneemt tegen zijn patroon – en dus voor de Brazilianen die hij exploiteert. In de tussentijd mogen scènes gevuld met burlesk en Franse chansons de leegte vullen. Voor de geoefende kijker is het tegen die tijd allang evident dat we hier te maken hebben met onvervalste edelkitsch: een nodeloos eclectische en barokke parabel van het wilde westen. Dat is spijtig gezien de inspiratiebronnen van Regisseur Marcelo Galvão: de openingsscène doet nog denken aan Alejandro Jodorovsky’s magistrale El Topo (1970). En de vele extreme close-ups zijn regelrechte verwijzingen naar de spaghettiwesterns van Sergio Leone.