Jewel: amateuristisch misbaksel

Als een regionale soapserie, zo ziet het Zuid-Afrikaanse Jewel eruit. Het amateurisme druipt eraf. Je krijgt bijna medelijden met de makers. Het verhaal draait om een witte fotograaf (Michelle Botes speelt Tyra Black) die zich tijdens een dubieuze tour door een gebied waar zwarte Zuid-Afrikanen wonen mengt in het leven van Siya (Nqobile Nunu K.H.). Meteen wordt duidelijk dat dit verhaal draait om white guilt : het idee dat witte mensen – en dat is in het geval van Zuid-Afrika nogal evident – verantwoordelijk zijn voor het leed van zwarte mensen. Black kan altijd terugkeren naar haar witte woonwijk; Siya is verdoemd tot een leven in armoede, zoiets.

Maar je moet met hen meeleven, daar dwingt de inspiratieloze pianomuziek je toe. En Jewel is ook een nogal opzichtige kritiek op exotisme: nee lieverd, je mag geen foto’s van Siya maken voor op je Instagram. Je mag niet pronken met poverty porn. En dan is er nog geprevel over een rivier die mensen meeneemt en mensen leidt. Aan het water worden weer allerlei gekunstelde, voor de hand liggende metaforen verbonden. Jewel probeert in die zin een sociaal-realistisch drama te zijn - met de camera die van het statief wordt gehaald - maar probeert bij vlagen ook een mysterieuze sfeer op te roepen. De film is, in die zin, net zo doelloos als het personage van Botes.

Het is spijtig dat er nog geen Zuid-Afrikaanse Netflix-productie is die er met kop en schouders bovenuit steekt. Vooralsnog is de oogst bijzonder matig en Jewel vormt het dieptepunt. Het is hopen op betere tijden voor Zuid-Afrikaanse televisie.