Isn't It Romantic: Rebel Wilson zoekt geen liefde. Nee, echt!

‘Wat?!? Dus de beste vriend waar je altijd zo’n geweldige klik mee had, blijkt de ware te zijn voor jou? Wie had dat ooit kunnen zien aankomen… behalve iedereen overal ooit.’ Aldus Donny (Brandon Scott Jones), Natalies (Rebel Wilson, Pitch Perfect , How to Be Single) beste – lees: enige - homoseksuele vriend.

Donny heeft gelijk. Uiteraard. De oplettende – en minder oplettende – kijker heeft bij minuut vijf al door dat Josh (Adam Devine, Pitch Perfect, Workaholics), Natalies immer opgewekte en opbeurende collega, voor haar de beste match is. Zo werkt dat nu eenmaal bij romantische komedies.

Isn’t It Romantic van regisseur Todd Strauss-Schulson is een beetje een merkwaardig beest. Het is een romantische komedie die heel hard roept dat hij een hekel heeft aan romantische komedies. Want als er één ding is dat Natalies moeder (een schandalig korte cameo van Jennifer Saunders) er bij dochterlief wel heeft ingeramd, dan is het dat sprookjes alleen bestaan voor vrouwen die eruitzien als Julia Roberts. ‘Misschien dat iemand je ooit nog wil trouwen voor een visum. Misschien.’ Behalve dat haar moeders pessimistische woorden Natalies hoop op romantiek voorgoed hebben uitgedoofd, heeft ook haar geloof in haarzelf een ernstige deuk opgelopen. Natalie is één van de beste architecten van haar kantoor (haar specialiteit: parkeergarages!), maar ze laat zich zelfs door haar ondergeschikten als een voetveeg behandelen.

Het feit dat Natalie een hekel heeft aan romantische komedies betekent overigens niet dat ze niet alle romkomclichés kent. Mocht je ze niet allemaal kennen, geen nood. In een lang uitgesponnen gesprek met haar assistente Whitney (Betty Gilpin, GLOW ), een zelfbenoemde romkomgoeroe – ‘Sweet Home Alabama is een meesterwerk!’ - komen ze allemaal voorbij. De standaard muzikale make-over montage, de spontane karaoke akte, de 'gay best friend' wiens enige rol op aarde is om de vrouwelijke protagonist te helpen de ware te vinden, het feit dat in romantische komedies alle andere vrouwen automatisch vijanden – en nooit vrienden – zijn, en het feit dat elke vrouw 's ochtends perfect gekapt en mooi in de make-up haar bed uitrolt.

Dus is er voor Natalie geen grotere nachtmerrie denkbaar dan wanneer ze, na een ongelukkige ontmoeting tussen haar hoofd en een paal, wakker wordt in Romkomland™. Waar New York opeens blinkend schoon is (en ruikt naar lavendel) en waar haar smoezelige een-kamer-appartementje opeens veranderd is in een luxe penthouse – met inloopkast. Nog verontrustender: Natalie wordt opeens opgemerkt door leden van het andere geslacht, waaronder haar baas Blake (Luke Hemsworth), en niet omdat ze haar aanzien voor koffiedame.

Natalie is misschien wel tegen een paal aangerend, maar niet op haar achterhoofd gevallen, en heeft dan ook snel in de gaten hoe de vork in de steel zit. Dus schakelt ze haar splinternieuwe 'gay bestie' in om zo snel mogelijk uit deze persoonlijke hel weg te komen.  

Alle set- en productieontwerpers hebben duidelijk heel veel lol gehad in het bijeenbrengen van alle romkomclichés. Alles staat in het teken van de liefde – zelfs de metrokaart is in de vorm van een hart – en overal lopen verliefde stelletjes. De leukste vondst is het feit dat in romantische komedies – vanwege een zo soepel mogelijke keuring – er na de gepassioneerde eerste zoen direct wordt doorgespoeld tot net na de climax. Dit tot grote ergernis van Natalie, voor wie seks met Blake in Romkomland één van de weinige dingen was waar ze zich wél op had verheugd.

Het is zeker mogelijk: het maken van een geslaagde genrefilm die overduidelijk speelt met genreconventies, maar tegelijkertijd ook werkt als genrefilm. Vooral in horror wordt dit veel – en vaak ook succesvol – gedaan. Denk aan Scream, Tucker and Dale versus Evil en The Cabin in the Woods. Zelfs Strauss-Schulson deed een redelijk geslaagde poging met metahorrorfilm The Final Girls – waarin Taissa Farmiga vast komt te zitten in de horrorklassieker waar haar moeder (Malin Akerman) ooit in speelde. Crazy Ex-Girlfriend had in het vierde seizoen ook een aflevering met een soortgelijk plot als Isn’t It Romantic (I’m Almost Over You, S04E11) waarin Nathaniel (Scott Michael Foster) zich plotseling in een romkomdroom bevindt.

Het grote verschil: die films - en die aflevering – werken omdat ze wel duidelijk houden van het genre dat ze parodiëren, inclusief al zijn clichés en gebreken. Uit Isn’t It Romantic spreekt voornamelijk minachting. Een beetje zoals regisseur Joe Wright, die het voor het maken van Pride & Prejudice niet nodig vond het boek van Jane Austen te lezen.

Met als gevolg dat je als kijker in een spagaat zit. Isn’t It Romantic haalt zijn neus op voor romantische komedies, maar verwacht wel dat je meeleeft met de onvermijdelijke romance tussen Natalie en Josh. Toegegeven, de schrijvers proberen zich nog enigszins in te dekken door te hameren op het punt dat Natalie vooral van zichzelf moet leren houden. ‘Josh maakt me niet compleet, ik maak mezelf compleet!’, roept Natalie wanhopig wanneer Whitney haar wijst op het feit dat haar liefdesverhaal toch verdacht veel weg heeft van die in een romantische komedie. Wij zijn het met Whitney eens.