Alles over series, tv en film. Vanaf de redactie van de VARAgids.

Interview: de Madonna-dansers uit Strike a pose

  •  
05-11-2016
  •  
leestijd 8 minuten
  •  
194 keer bekeken
  •  
pose
De tv-première van Strike a Pose, over de dansers uit Madonna’s Blond Ambition Tour (1990). Wij spraken ze.
 
Een bezienswaardigheid zijn ze, nog steeds, of misschien wel veel meer nu, de zes voormalige Madonna-dansers, die sinds een halfjaar de wereld over reizen om de documentaire Strike a Pose te begeleiden. Vijfentwintig jaar geleden reisden ze eveneens de wereld over, maar toen deden ze dat in het kielzog van Madonna, die de dansers een rol had gegeven in haar Blond Ambition Tour en de documentaire Truth or Dare die daarover werd gemaakt. Maar zowel in tour als film stonden de jongens – want dat waren ze, 18, 19, 20 jaar oud, in haar schaduw. Moeder Madonna, die waakte over haar troupe.
Inmiddels zijn ze ergens in de veertig. ‘Jonge mannen’ noemen ze zichzelf, zonder een spoortje ironie. Fysiek zijn ze dat zeker, met hun met zorg onderhouden lichamen dat voor elk van hen nog altijd in dienst staat van de dans. Maar geestelijk zijn ze sadder & wiser , want na de intense maanden van 1991, de negen weken voorbereiding, de tournee die vijf maanden duurde, volgde er voor eigenlijk allemaal een zware tijd. Hun roem als Madonna-danser bleek kortstondig, terwijl hun artistieke moeder zich al snel met andere zaken bezighield. Er volgden jaren van ontberingen, letterlijk. Voor de meesten was het misschien vooral een uitgestelde coming-of-age, gecompliceerd door allerlei factoren: zo kampten er drie met de diagnose hiv (de zevende danser, Gabriel Turpin, overleed in 1995 aan de gevolgen van aids), worstelden ze met existentiële eenzaamheid en vulden dat op met drugsgebruik en excessief uitgaan.
 
[blendlebutton]
Hoewel ze allemaal zo goed als zo kwaad hun leven alweer een tijd op orde hebben, is Strike a Pose , de documentaire die Reijer Zwaan en Ester Gould maakten, en vooral nu het succes ervan, een kers op de taart. Of zoals Jose Gutierez zegt: ‘We hebben de kans om het nog een keer over te doen, nu in alle openheid en precies zoals we echt zijn. Dat is een beloning en heel verfrissend.’
We spraken drie van de zes mannen toen ze afgelopen mei Amsterdam aandeden, de thuishaven van de twee documentairemakers. ’s Avonds was bioscoop EYE afgeladen geweest: hadden de film, de dansers en de makers een staande ovatie gekregen. En sinds de première in Berlijn in april van dit jaar, maakt hij, meestal in aanwezigheid van (enkele of alle) dansers, terecht, een zegetocht. Want het is een ontroerende film, waarin de dansers je dichtbij laten komen. Volgens henzelf een verdienste van Zwaan en Gould. In dit gesprek komen de Belgische Salim Gauwloos, de Afro-Amerikaanse Carlton Wilton en de Latijns-Amerikaanse Jose Gutierez aan het woord. De eerste twee waren al ten tijde van de Blond Ambition Tour besmet met hiv, maar durfden dat niet te vertellen.
Hoe was dat om 25 jaar na dato opeens benaderd te worden voor een film, wilden jullie gelijk meedoen?
Unaniem: Nee
Salim Gauwloos : Hoewel ik snel om was. Ik wilde in het reine komen met mijn hiv, ik ben in 1988 besmet geraakt, tijdens de eerste keer dat ik ooit seks had, maar behalve mijn moeder wist niemand ervan. Waar het doodvonnis in het begin altijd boven mijn hoofd hing, is dat allang niet meer zo. Je leert er mee om te gaan, maar het is bevrijdend om het uiteindelijk te kunnen vertellen.
Carlton Wilton : Ik was heel snel aan boord. Eigenlijk meteen toen ik hun email las, in 2013. Er waren al vaker voorstellen geweest, maar die waren nooit zo opgesteld dat ze me prikkelden. Maar hier las ik iets anders en toen ze drie weken later, de daad bij het woord voegend, overvlogen en we elkaar in een café spraken, vond ik ze fenomenaal.
Was er al een script toen?
Wilton: Geen script, maar wel een heel duidelijk concept: het moest onze reis zijn. Ze zouden ons volgen.
‘Was er maar een script geweest!’, roept Jose Gutierez. ‘Dan had mijn moeder tenminste een paar regels gehad om te volgen’
Ze moeten allemaal lachen. In de film zit een emotionele en pijnlijke scène waarin Gutierez samen met zijn moeder wordt geïnterviewd en zij hem min of meer verantwoordelijk houdt voor haar eigen mislukte leven: het huis dat hij voor haar had moeten kopen, geld dat in het verschiet lag als hij beter zijn best had gedaan en op het juiste pad was gebleven. Gutierez zit er in de documentaire als een klein jongetje met tranen in zijn ogen naar te luisteren. Inmiddels lijkt hij zichzelf weer bijeen te hebben geraapt. ‘Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van mijn moeder, ik zorg voor haar. Maar wat er in die scène gebeurde, viel mij ook rauw op mijn dak. Ik had ook wel een huis voor mezelf gewild weet je.’ Weer moet iedereen lachen.
Het is natuurlijk ook wel een hard gelach voor de dansers: ze dansten in een tournee waarvoor ze misschien ruimhartig beloond werden, maar werden uiteindelijk ook personages in een zeer populaire documentaire: Truth or Dare , of zoals hij in Europa werd uitgebracht In Bed with Madonna , een van de succesvolste documentaires allertijden. Maar van eventuele royalities zagen de dansers niets terug, terwijl met name Gabriel Turpin, ook nog eens ongelukkig was geweest met zijn optreden in de film: hij had, tijdens het spel truth or dare , getongzoend met een andere man (Gauwloos) terwijl hij eigenlijk nog niet toe was aan het in het openbaar uit de kast komen. Drie van de dansers, waaronder (de in 1995 overleden) Turpin spanden daarom een rechtszaak aan tegen Madonna.
Not this bunch ,’ zegt Wilton. Gutierez : ‘ Not this side of the brotherhood.’ Maar ze snappen alle drie wel waarom drie van de dansers het wel deden.
Wilton: Madonna moedigde ons altijd aan om voor onszelf op te komen en voor onszelf te vechten. Maar ik had het er zelf niet moeilijk mee toen. Misschien kwam het ook omdat ik nog met haar werkte.
Gauwloos: Ik heb wel altijd gedacht: het was leuk geweest als we financieel gecompenseerd waren voor de film. Uiteindelijk hebben ze een schikking bereikt. Ik ben blij voor hen.
Wilton : Het blijft moeilijk, want ze zeggen dat ze niet wisten dat het materiaal dat werd gedraaid voor een film zou worden gebruikt, maar ik herinner me nog duidelijk dat die scène werd gedraaid waarin we met z’n allen in bed liggen en dat Madonna vraagt: hoe moet deze film ge- rate worden en we allemaal schreeuwen: met een X! We wisten echt wel dat al het materiaal dat in de maanden was gedraaid niet voor een home-movie bedoeld was.
Gutierez: Maar vind je dat dat dan alles rechtvaardigt? Die scène werd gedraaid aan het einde van de tour. In wezen is ons nooit letterlijk iets gevraagd. Ik heb niet meegedaan met de rechtszaak en had daar mijn reden voor, maar met de informatie die ik nu heb, had ik misschien een andere beslissing gemaakt.’
Kwam de rechtszaak ook niet voort uit de pijn dat Madonna hen maanden lang als haar kinderen had behandeld, maar na de tournee al snel als een baksteen liet vallen? En dat dat sommigen zwaarder viel dan anderen?
Gauwloos: Ja, dat denk ik wel.
Wilton: We hielden allemaal van Madonna. Ik denk dat we na die intense samenwerking waarin we door haar gedragen werden het gevoel hadden dat ze zich van ons afkeerden. Toen zijn we allemaal onze eigen innerlijke weg begonnen. Iedereen heeft een bepaalde weg te gaan.
Is er een verschil hoe jullie nu met elkaar omgaan en toen?
Wilton: Er is minder ruzie.
Gauwloos: Misschien ja, maar het voelt hetzelfde.
Wilton: De dynamiek is nog steeds hetzelfde.
Gutierez: Het is als broederliefde. Ik hou van je. Ik haat je. Waarom heb je me verlaten. Waarom verlaat je me niet?
Wilton: Ken je die realityshow over de Braxton-zangeressen? Daarin worden de vijf zussen gevolgd. Ik zag een keer een scène dat ze een boottochtje maken en dat een van de zusjes gefileerd wordt omdat ze een bepaalde vibratie in haar stem heeft. Dat is precies zoals wij zijn! En dat kun je alleen maar doen als je elkaar door en door kent.
Gutierez: En het is natuurlijk dankzij Madonna dat we bij elkaar zijn gekomen. Wat zij heeft gecreëerd is onbreekbaar – ook al hebben we elkaar jaren niet gezien.
Is het niet een stuk relaxter zonder haar?
Gauwloos: Ze was nogal een controlfreak ja.
Wilton: Ik denk wel dat het anders is. Niet alleen omdat we ouder zijn, maar ook omdat het nu echt om ons draait. Iedereen is vrijer als je wordt gehoord.
Kunnen jullie allemaal een anekdote vertellen die niet in de film zit? Iets uit de tour, of je omgang met Madonna dat je 25 jaar na dato nog steeds bij je draagt.
Wilton: Tourwise gesproken vond ik het moment dat we de soundchecks deden altijd heel bijzonder, want als we zo bezig waren, gingen vaak ook de hekken open en dan zag ik die mensen binnenkomen terwijl wij nog casual waren.
Gutierez: Als de muziek begon met twee dansers op het podium en dat Madonna dan opkwam. Op het moment dat er een plukje van haar te zien was, werd het publiek gek. Insane , elke avond weer. Alsof ik uit mijn huid wilde kruipen. ‘Dat gegil is voor ons, voor mij, voor wat we hier aan het doen zijn.’
Gauwloos: Voor mij… het klinkt misschien een beetje vreemd, heeft mijn diepst herinnering aan die tijd toch te maken met het lichaam van Madonna. Ik was zo verbaasd hoe ze daar mee omging, hoe ze zichzelf letterlijk beeldhouwde. Haar lichaam was heel gespierd en tegelijkertijd zo zacht.
Wilton: Ze had een verbazingwekkend lichaam
Gauwloos: En je moet bedenken dat we altijd in gezelschap van balletdanseressen zijn, dus je weet wat mooi is. Maar hoe zij haar lichaam beeldhouwde, dat was iets anders. Ze ging daarmee tot het uiterste, zoals met alles eigenlijk.
Wilton: Ik herinner me Salim, dat jij vaak ’s ochtends met haar ging joggen en dat je verbaasd was hoe lang ze het vol kon houden.
Gutierez: Nee dat was ik, ik heb een paar keer met haar gerend. Na afloop kon ik niet eens meer lopen en zij huppelde nog steeds als een puppy rond. En dan riep ze: mind over matter; push yourself!’
Gauwloos: Mind over matter , dat was haar ding. Ze rende tien kilometer, dan ging ze op de fiets en ze sloot haar training af met gewichtheffen. Elke dag weer.
Gutierez: Ik zat te roken bij het zwembad van het hotel. Zij was aan het trainen voor de show begon. Dat was het verschil tussen haar en ons.
3doc: Strike a pose, zaterdag 5 november, NPO 3, 22;00 uur
[/blendlebutton]
 
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief van de Lagarde!