I’ll Be Gone in the Dark: Bevredigend slot in bonusaflevering

In de slotaflevering van het vorig jaar verschenen I’ll Be Gone in the Dark werd duidelijk dat de Golden State Killer was gearresteerd. Toen was hij echter nog niet veroordeeld. Dus is een nieuwe, bevredigendere slotaflevering hoognodig, moeten de makers hebben gedacht. En in dit zevende deel worden de losse eindjes vakkundig aan elkaar geknoopt.

In de openingsscène vertelt true-crime-journalist Michelle McNamara hoe ze als 14-jarige tiener in 1984 in de ban raakt van de misdaadjournalistiek. Bij haar in de wijk, in de Amerikaanse plaats Oak Park, wordt een 24-jarige vrouw vermoord. Het is een (onopgeloste) zaak – die ze ook beschrijft in haar boek – die haar nooit meer los zal laten. En een zaak die in dit slot een beetje symbool staat voor al die ‘killers’ die nog vrij rondlopen. Maar de door Elizabeth Wolff geregisseerde aflevering staat eveneens in het teken van verlossing. Met beelden van de rechtszaak tegen Joseph 'Golden State Killer' DeAngelo.

In verband met coronamaatregelen wordt de zaak gehouden in een grote loods. Het is een imposant gezicht: een groot deel van DeAngelo’s slachtoffers zit anderhalve meter van elkaar vandaan terwijl DeAngelo in een rolstoel en met een spatscherm op zijn hoofd de ruimte wordt binnengereden. Hij oogt fragiel. Maar de officier van justitie bewijst al snel het tegendeel, met beelden uit de cel van de verdachte: daar blijkt hij nog bijzonder lenig op 74-jarige leeftijd. Het is een onwerkelijke gewaarwording, waardoor ook doorsijpelt waarom slachtoffers nog altijd voor DeAngelo vreesden. Maar die vrees verdwijnt als hij tot levenslang wordt veroordeeld en prompt wordt getrakteerd op een staande ovatie.

Eerder mogen overlevenden nog zogeheten slachtofferverklaringen oplezen ten overstaan van de seriemoordenaar. Waarin ze vertellen hoe hij hun jeugd heeft weggenomen, en hun levens heeft verwoest. Even later biedt DeAngelo zijn excuses aan, het oogt nogal potsierlijk. Maar deze zaak is gesloten, en dat geeft opluchting. Hoewel de aflevering eindigt bij het begin: de zaak in Oak Park, die gelinkt blijkt aan een rits andere zaken. Maar de politie wilde toen van niets weten, en heeft nu ook geen intenties om de zaak te heropenen: dus spannen de documentairemakers van I’ll Be Gone in the Dark een zaak tegen het departement aan, in de hoop stukken te kunnen bemachtigen die een en ander verhelderen. Voer voor een nieuwe documentairereeks zou je zeggen: preciés wat McNamara had gewild.