Hunger: opzichtig drama in Thaise cuisine

Foto credits: Netflix

Je kan koken om mensen te voeden en je kan koken beschouwen als een levensroeping. Twintiger Aoy (Chutimon Chuengcharoensukying) ontdekt in Hunger het verschil tussen de twee. De kokkin maakt dagelijks overheerlijke noedelgerechten in het nederige etablissement van haar familie. Totdat ze op een dag wordt ontdekt door een souschef die haar uitnodigt voor een cook off in het chique restaurant van chef-kok Paul (Nopachai Jayanama). Hij ziet mogelijkheden om Aoy te boetseren tot een van zijn volgzame koks. Maar in deze context beleeft de jonge vrouw niet erg veel plezier meer aan koken. In Pauls restaurant Hunger draait alles om prestige.

Maar Aoy weet natuurlijk dat koken ook een louterende werking kan hebben. Sowieso etaleert Paul zich van meet af aan als een kwezel, met oneliners als ‘echte winners zijn diegenen die de meeste honger hebben’. Honger moet je in die uitspraak niet letterlijk nemen, maar zien als een vorm van smachten naar perfectie. Die volmaaktheid uit zich in de esthetisch aangename gerechten die Paul bedenkt. Zoals in de openingsscène: een soort zeevruchtentafereel met in het centrum een kreeft. Imposant maar ook protserig, lijkt filmmaker Sitisiri Mongkolsiri te suggereren.

Hij lijkt in Hunger te stellen dat Thaise mensen zich misschien meer moeten bekommeren om mensen die echt honger lijden en die verlangen naar Aoys nederige fried rice. Die boodschap ligt er dik bovenop in het drama. Net als dat je kan worden verzwolgen door je passie; dat je roeping je grootste vijand kan worden. Dat Aoy aan het einde weer terugkeert in het restaurant van haar familie laat zich wel raden.