Generation Kill: verveling, frustratie en Alexander Skarsgård in vijandig Irak

Dames (en heren) opgelet: nog voordat hij zijn opwachting maakte als sexy vampier Eric in True Blood, had Alexander Skarsgård (de oudste zoon van de Zweedse acteur Stellan Skarsgård) zijn internationale doorbraak in de HBO-serie Generation Kill.

Het is zeker niet de enige reden om de HBO-serie – nu te zien bij Ziggo – te gaan kijken. Ed Burns en David Simon, de mannen achter The Wire , baseerden zich op het gelijknamige boek van Rolling Stone-verslaggever Evan Wright, die met het tweede peloton van de 1st Recon Battalion meeliep tijdens de invasie van Irak in 2003.

Samen met journalist Evan (Lee Tergesen) zelf worden we blanco in het marinierskamp gedropt, zonder verdere uitleg of informatie. Het is aan de kijker zelf om zijn of haar weg te vinden tussen de leiders en de volgers, tussen de toppers en de klungelaars.  

Na zevenenhalf uur kan je de hiërarchie zo’n beetje dromen. Bovenaan staat Luitenant-kolonel Ferrando, die vanwege zijn schorre fluisterstem – en senioriteit – ook wel The Godfather wordt genoemd en graag in de derde persoon over zichzelf praat. Hij is degene die – in opdracht van Generaal John Mattis – het elitekorps in gammele Humvees en met maar één tolk als proefkonijnen vooruitstuurt. (Niet voor niets doopten de mariniers hun bataljon naderhand om tot ‘First Suicide Batallion’). Ferrando’s rechterhand is Sergeant-majoor John Sixta (Neal Jones), die juist buitenproportioneel veel tijd besteedt aan gezichtshaaretiquette. Weer daaronder staan de drie commandanten: Patterson (Michael Kelly, House of Cards ), McGraw (Eric Nenninger, Wet Hot American Summer ), en Schwetje (Brian Patrick Wade, Agents of S.H.I.E.L.D.).

De meeste tijd wordt doorgebracht met de sergeanten en de korporaals, degenen die de bevelen van onderaf opvolgen, en dan vooral die in de voorste auto van het tweede peloton, waaronder spraakwaterval Josh Ray Person (James Ransone, de onstuimige Ziggy Sobotka in het tweede seizoen van The Wire) en de net iets te serene Harold James Trombley (Billy Lush), die als hij geen militair was geweest waarschijnlijk een goede carrière als huurmoordenaar had gehad. (Person over Trombley: ‘Hij is een psychopaat, maar gelukkig wel onze psychopaat!’). Het team wordt vakkundig aangevoerd door Sergeant Brad Colbert (Skarsgård), ook wel bekend als Iceman. Een bijnaam die hij kreeg vanwege zijn populaire kreet ‘Stay frosty’ en ook omdat hij altijd onderkoeld blijft in de meest precaire situaties.

Qua competentie wordt hij alleen geëvenaard door zijn superieur Eerste-luitenant Fick (Stark Sands), de enige op wiens inzicht en expertise Colbert blind vertrouwt. Zijn vakkundigheid steekt pijnlijk af tegenover de flagrante incompetentie van zijn meerderen; de duidelijk getraumatiseerde Commandant McGraw (aka Captain America), die souvenirs verzamelt van doodgeschoten Irakezen en Commandant Schwetje, die zijn bijnaam Encino Man (naar de gelijknamige komedie met Brendan Fraser als net ontdooide neanderthaler) alle eer aandoet.

De makers onthouden zich wijselijk van een duidelijke politieke boodschap. De oorlog is niet goed of slecht. De meeste mariniers proberen ook gewoon hun werk te doen. Iets wat niet altijd even makkelijk is, gezien het gebrekkige materiaal, de beperkte informatie en de incompetente leidinggevenden, van wie de bevelen toch – op straffe van hoogverraad – moeten worden opgevolgd. Vooral voor Eerste-luitenant Fick is het een delicate balanceer-act tussen duidelijk aantoonbare insubordinatie en ervoor zorgen dat er geen onschuldige omstanders – en collega’s – gewond raken door onzinnige en ondoordachte orders.

De aanwezigheid van Skarsgård is natuurlijk een grote trekpleister, maar eigenlijk is het hele ensemble geweldig. Leuk weetje: Sergeant Rodolfo ‘Rudy’ Reyes speelt in de serie zichzelf. Zijn personage was volgens de makers zo over de top dat alleen Rudy geloofwaardig Rudy kon spelen.

Wie bij Generation Kill een geromantiseerde en met actie overladen serie verwacht zal die verwachtingen toch moeten bijstellen. Er is actie, er is kameraadschap, er zijn overwinningen en er is humor (tip: geef nooit een foto van je vriendinnetje uit handen!), maar er is ook verveling, frustratie en veel onnodige schade. De serie biedt een uniek kijkje achter de schermen bij de mariniers, waar rang en competentie niets met elkaar te maken hebben. Een beetje als The Office dus, maar dan met iets grotere consequenties.