Fakes S01E01-02: doorzichtige ironie

Foto credits: David Astorga / Netflix

Rebecca (Jennifer Tong) houdt van feesten en heeft lak aan de regels; Zoe (Emilija Baranac) is intelligent en iets meer een jaknikker. In Fakes bouwen de tieners samen aan een clandestien bedrijf waarmee ze en masse valse ID’s verkopen. Het is een exercitie die fout afloopt, getuige de openingsscène waarin Rebecca in de cel belandt nadat ze in de voice-over op ironische wijze – zoals de jongelingen dit tegenwoordig steevast doen in coming-of-age-drama’s - verzucht dat aan ‘al het goede een einde komt’. Waarna showrunner David Turko weer terugspoelt naar het begin.

Tieners willen namelijk feesten, maar worden de toegang ontzegd tot dansclubs, dat is geen nieuws. Niettemin heb je daarvoor een valse ID nodig. Wanneer Rebecca aan Zoe vertelt dat ze zich graag zou willen onderdompelen in het benevelde volwassenbestaan, dan komt haar klasgenoot de volgende dag ineens opdagen met een keurig geplastificeerd pasje met haar gezicht en gegevens erop. Voor Zoe was het een speelse uitdaging; Rebecca ziet echter kansen en dollartekens in haar ogen. In de rest van de eerste twee afleveringen wordt vervolgens voortdurend heen en weer geschakeld tussen heden en verleden, terwijl de personages in de camera kijken terwijl ze hun belevingen delen.

Ook dat is zo’n ironische gimmick, populair geworden dankzij Fleabag. Zo van: we betrekken jou, de kijker, bij ons zwendeltje. Maar die insteek is ook doorzichtig, en bovenal probeert Fakes ontzettend cool te zijn; in te spelen op wat jongeren van nu beweegt. Het is vooral die wanhoop die in menig scène doorschemert, met vervelende tussentitels als ‘before shit got fucked’. Is iets eigenlijk cool als je het cool moet noemen? Of is iets cool omdat het nu eenmaal zo is? Fakes oogt in ieder geval bij vlagen zo nep als de titel.