Easy S02: Legio seks, wonderlijke personages en eigentijdse thema’s

Easy is Joe Swanberg ten voeten uit: legio seks, wonderlijke personages en eigentijdse thema’s. Ook in het tweede seizoen is de hand van de maker in luttele minuten zichtbaar, hoewel de acht in Chicago gesitueerde afleveringen in tegenstelling tot het vorige seizoen meer aanvoelen als protest, dan als een zachtmoedige lofzang op de Windy City – is de artiest Swanberg kwaad? In de eerste aflevering demonstreert de alleskunner – hij maakt meerdere films per jaar – zijn ongenoegen, of ontsteltenis, met een portret van een welvarende gemeenschap aan de zuidkant van Chicago. De bewoners leiden een welhaast perfect leven, totdat een vreemdeling dagelijks postpakketten begint te ontvreemden. Het is, zo blijkt, een typisch voorbeeld van een eerste wereldprobleem.

Uitsluitend mensen zonder werkelijke zorgen lijken zich te bekommeren om zoiets onschuldigs als een postpakketdief. In de buurt wordt dan ook meteen gecommuniceerd via een groepsapp; de fanatiekelingen jutten elkaar op. Swanberg laat een hele trits aan steracteurs aanrukken uit bekende sitcoms, die met veel elan de verongelijkte types vertolken. Aubrey Plaza, bekend uit Parcs and Rec, speelt de verstandige ziel: ‘Waarom kopen we onze producten niet bij lokale leveranciers?’ Oftewel: je kan zo’n bandiet ook het werk ontnemen, door grote corporaties te boycotten, en zelf in de auto of op de fiets te stappen om dat felbegeerde boek over bezinning aan te schaffen.

Nog zo’n eerste wereldprobleem: het aanschaffen van producten uit je eigen postcode. Die gedachte fungeert ook in het tweede seizoen als een rode draad, en er wordt – dat is een kanttekening – aanvankelijk nauwelijks aandacht besteed aan diegenen die zich dat amper kunnen veroorloven, en die uiteindelijk toch wel terechtkomen bij de Walmart of concurrent-grootgrutter. Maar over lokaal geproduceerd gesproken: ook de broers van de bierbrouwerij (Evan Jonigkeit en Dave Franco) keren terug in de vierde aflevering – en komen tegenover elkaar te staan in de strijd van zakelijkheid (Jonigkeit) versus kunstzinnigheid (Franco).

De vierde aflevering verwijst ook ondubbelzinnig naar het najagen van je dromen, met Franco als de manische belichaming: alsof hij met speed op staat te acteren. Toch zijn de nieuwe personages, zoals de intellectuele escortdame en de komiek/uberchauffeur uit de derde aflevering een stuk belangwekkender. Met dat soort afleveringen bewijst Swanberg dat Easy een advent kalender is; een mozaïek van een stad. We willen telkens een nieuwe dag openscheuren, en niet nog eens naar het plaatje bij dezelfde datum staren. Deze kritiek geldt dus tevens voor de rentree van de pathetische stripboekacteur (vertolkt door stand-upper Mar Marcon) die zijn mislukte huwelijk – hoe frustrerend – herleeft.

Godzijdank wordt zo’n lethargische episode prompt opgevolgd door een vrijpostige ridiculisering van het geloof, in de zesde aflevering. Met een tienermeid die in navolging van Jezus en tot grote schrik van haar pedante, schatrijke ouders, haar studiefonds schenkt aan de kerk. Ze hangt dus puur de weldoener uit om haar ouders te irriteren, en maakt daarmee een groot punt: ze legt de hypocrisie bloot die heerst op plekken als de rijke zuidkant van Chicago, waar men amper naar mekander – en vooral naar de minderbedeelden – omkijkt. Zal het toeval zijn dat het tweede seizoen van Easy enkele weken voor de feestdagen in première gaat?