Column: zo slecht dat het goed is

Het afgelopen weekend stond ik voor een groot dilemma: kijk ik naar Tenet (sinds 7 april op Amazon Prime Video te zien), de meest geanticipeerde film van 2020 (al zegt dat in coronatijd natuurlijk niet heel erg veel), of naar Cats (eveneens Amazon), de ‘winnaar’ van de Razzies 2019? Mijn keuze viel – uiteraard – op Cats.

Cats valt in een zeldzame categorie: films die zo slecht zijn dat het – bijna – goed wordt. Natuurlijk, of films wel of niet tot zo’n categorie behoren is een kwestie van smaak. Zelf kwamen ik en mijn broertje bijvoorbeeld niet meer bij toen we voor het eerst The Birds van Alfred Hitchcock zagen, een mening die onze vader niet met ons deelde.

Ook heb ik goede slechte herinneringen aan Pet Sematary II uit 1992 met Edward Furlong (John Connor in Terminator 2), Anthony ‘Dokter Greene’ Edwards en Clancy Brown (!) als zombie (!) stiefvader, en aan A Sound of Thunder (2005) van regisseur Peter Hyams (ook verantwoordelijk voor cultklassieker Timecop met Jean-Claude van Damme, te zien bij Videoland). In A Sound of Thunder biedt een tijdreisbureau – geleid door Ben Kingsley – reizen naar de prehistorie aan, maar zelfs de kleinste veranderingen in het verleden hebben gigantische gevolgen voor het heden. Dus moeten Edward Burns en Catherine McCormack achterhalen wat er precies is misgegaan, voordat alle mensen op de wereld in amfibieën veranderen. Niet alleen namen de makers het idee achter het ‘butterfly effect’ hilarisch letterlijk (de oorzaak van alle ellende is een vertrapte prehistorische vlinder), maar iemand die met een strak gezicht gorilladino’s in een scenario schrijft verdient mijn respect.

Dat is ook een ander vereiste van een goede slechte film: de film moet zichzelf serieus nemen. De heilige graal is daarbij The Room uit 2003, van en met Tommy Wiseau, die zichzelf zag als de nieuwe Tennessee Williams.

Het is nu moeilijk voor te stellen, maar ook Tom Hooper en cast zagen Cats als een heuse Oscar-kandidaat. Hooper had immers al eerder met succes Les Misérables verfilmd. Voor elke objectieve toeschouwer is na tien minuten wel duidelijk dat de film inderdaad legendarisch is, maar niet op de manier waarop de makers hoopten. De hele film is één groot WTF-moment, van de digitaal weggepoetste ‘bobbels’ bij de heren, zodat alle mannetjeskatten er daar beneden uitzien als harige Ken-poppen, tot de haast bezeten digitale kattenstaarten.

Met gestaag groeiende verbijstering ging ik op zoek naar logica waar duidelijk geen logica was. Waarom lopen de katten soms op handen en voeten en staan ze andere keren gewoon rechtop? Waarom lopen de meeste katten ‘naakt’ rond maar dragen sommige een bontjas of zelfs gewone kleren over hun vacht? Rebel Wilson maakt het als huiskat Jennyanydots helemaal bont: zij stroopt haar eigen vacht af met daaronder een cocktailjurk en nog een vacht. Is dat echt Ray Winstone als gangsterkat? En waarom heeft niemand me verteld dat er in Cats ook muizen en kakkerlakken zitten, die ook allemaal menselijke gezichten hebben?

Sommige scènes staan nu voor altijd op mijn netvlies gegrift: Wilson die wijdbeens haar kattenkont krabt terwijl de andere katten geïntrigeerd toekijken, katten die high raken van rondgestrooid kattenkruid, een klaaglijk miauwende Sir Ian McKellen, een interpretatieve dansroutine (veel van de cast, waaronder hoofdrolspeelster Francesca Hayward, zijn professionele dansers) met vervaarlijk trillende staarten, alsof ze op het punt van sproeien staan. Niet dat ze dat kunnen: hun digitale kattenkontgaten die in eerste instantie wel waren toegevoegd, werden voor het eindproduct toch maar verwijderd.

Cats is alle Razzies dubbel en dwars waard, maar tegelijkertijd ook zeer memorabel. Ik voorzie nog wel mooi tweede leven voor de film, waarin deze, al dan niet als double bill met The Room, de theaters rondgaat en de bezoekers kattengrind naar het scherm mogen gooien.

Zal er over Tenet – die ik, plichtsgetrouw, daarna ook nog heb gezien – over tien jaar nog worden gepraat?

Ik durf het te betwijfelen.