Column: Witte prinsesjes

Toen de eerste trailer van de live-action-versie van The Little Mermaid  – met Halle Bailey als Ariel – uitkwam, werden de sociale media overspoeld met superschattige reactiefilmpjes van kleine meisjes (en jongens) die vol enthousiasme reageerden op de eerste beelden van een zwarte zeemeermin. ‘Ze is zoals ik!’, riep er eentje verrukt uit. Uiteraard waren er ook nog genoeg volwassenen die zich beklaagden dat dit niet de ‘echte’, want witte, Ariel was. Dat we het hier hebben over een fantasiefiguur en dat de originele Disney-animatie uit 1989 ook weinig wegheeft van het oorspronkelijke sprookje van Hans Christian Andersen, waarin de prins uiteindelijk niet voor de zeemeermin kiest en zij verandert in zeeschuim, werd gemakshalve maar vergeten.

Voor mijzelf zou Halle Bailey – of een andere actrice van kleur - juist de enige reden zijn om de film te gaan zien. Want laten we eerlijk zijn: veel nieuws of nieuwe inzichten hebben de live-action-remakes van Disney de laatste tijd nou ook weer niet te bieden.

De ‘traditie’ van het witte – vaak blonde - prinsesje blijft helaas hardnekkig, maar beetje bij beetje worden er wel stapjes gezet. Bijvoorbeeld in The Girl with All the Gifts , een verfrissende insteek op het zombiegenre met Gemma Arterton en Paddy Considine. In het originele boek van M.R. Carey is Melanie, het bijzondere meisje uit de titel, wit, met lange blonde haren. In de film is de jonge heldin zwart en kort gekapt, gespeeld door Sennia Nanua ( The Serpent Queen ). Iets soortgelijks gebeurde bij de serie His Dark Materials , waarvan deze week het derde – en laatste – seizoen van start is gegaan. De Lyra in de boeken van Philip Pullman heeft blond haar en blauwe ogen, maar de haren en ogen van Dafne Keen zijn bruin. Al kan het natuurlijk zijn dat de makers hier vooral hebben gezocht naar een meisje dat fysiek lijkt op Ruth Wilson en James McAvoy, die haar ouders Marisa Coulter en Lord Asriel spelen.

Disney doet de laatste vijftien jaar ook wel zijn best voor betere representatie, van The  Princess and the Frog , Moana , Encanto , Red  en nu The Little Mermaid. Daarom voelt de serie Willow  (te zien bij Disney+) toch als een stap terug. In de film uit 1988 redde Willow (Warwick Davis) baby Elora uit de klauwen van de kwaadaardige tovenares Bavmorda. Elora is namelijk voorbestemd om een machtige tovenares te worden, een belangrijke – zo niet de belangrijkste - bondgenoot in de strijd tegen het kwaad. Omdat het gevaar nog lang niet geweken is, houden zowel Willow als de nieuwe koningin Sorsha (Joanne Whalley) haar ware identiteit geheim. Zelfs voor Elora zelf.

De serie biedt een interessant uitgangspunt. Want wie is de, inmiddels twintig jaar oude, Elora? Prinses Kit (Ruby Cruz), de dochter van koningin Sorsha, is misschien wel iets te voor de hand liggend, maar wellicht haar beste maatje Jade (de Iers-Jamaicaanse Erin Kellyman)?  

----------- Niet verder lezen als je de eerste aflevering nog niet gezien hebt -------------------

De keuze die showrunner Jonathan Kasdan uiteindelijk maakt stelt teleur. Niet Kit of Jade blijken volgens Willow Elora, maar Dove (Ellie Bamber), de blonde witte keukenmeid. Oké, de verrassing moet komen van het feit dat ze ‘maar’ een simpele bediende is, maar kon Kasdan echt niets beters verzinnen dan weer een witte blonde prinses? De keuze is extra teleurstellend voor een franchise die 34 jaar geleden nog zo baanbrekend was door van de 1.07 meter lange Warwick Davis de held te maken. Wat ook niet helpt is dat Elora de daaropvolgende twee afleveringen blijft roepen dat ze toch echt geen machtige tovenares is. Weet Willow het wel zeker? Dat vragen wij ons, als kijker, ook ernstig af.