Column: Resident Evil opnieuw gereanimeerd

Misschien komt het omdat ik de film destijds, als servicemedewerker van een grote bioscoopketen, meerdere malen heb gezien, maar ik heb altijd een zwak gehad voor de eerste Resident Evil -film van Paul W.S. Anderson uit 2002.

Ongeacht wat je van de film (te zien bij Amazon Prime Video) als geheel vindt, de eerste 15 minuten zijn ijzersterk: een onbekend persoon steelt een genetisch gemanipuleerd virus uit een ondergronds laboratorium en laat datzelfde virus los op de rest van de basis. Met als gevolg dat een kunstmatige intelligentie, genaamd The Red Queen, de hele basis op zeer grondige – en uiterst dodelijke – wijze in lockdown gooit. Op het moment dat de laatste werknemer het loodje legt (zou Anderson De Lift hebben gezien?) ontwaakt Alice (Milla Jovovich) op de vloer van een douchecel. Van voordat ze haar bewustzijn verloor kan ze zich niets herinneren, maar wat doet de afgesloten lade met wapens in haar kledingkast?

Anderson, die zich in 1995 met Mortal Kombat  al eerder aan een speladaptatie gewaagd had, volgde niet zozeer een vaste verhaallijn van de originele computerspellen, maar maakt veel goed met een handvol interessante nieuwe personages. Op de cast is echt niets aan te merken, met onder andere James Purefoy (nog voor Rome ), Eric Mabius (voor Ugly Betty ), en Colin Salmon als hoofd van het militaire team dat moet onderzoeken waarom De Rode Koningin aan het moorden sloeg. Maar Resident Evil  wordt vooral geleid door de vrouwen. Anderson voegde niet één maar twee pittige dames aan de franchise toe: Jovovich’ Alice en soldaat Rain (Michelle Rodriguez, vers van The Fast and the Furious ). En laten we vooral The Red Queen (‘You’re all going to die down here’) niet vergeten, die rigoureus korte metten maakt met de soldaten die haar uit willen schakelen – op een zeer grafische manier die doet denken aan de indiehorrorfilm Cube (1997).

De eerste Resident Evil  werd door critici bijna universeel met de grond gelijk gemaakt (met 33% behaalde de film zelfs de laagste Metacritic-score van de hele franchise), maar nu, bijna twintig jaar later, is het eigenlijk de enige film, na de hele rits aan vervolgen en onderling uitwisselbare animatiefilms, die echt op zichzelf staat. Waarin eerste indrukken niet altijd alles zeggen en waarin zelfs The Red Queen – achteraf gezien – het enige verstandige deed.

De Milla Jovovich-reeks eindigde in 2016 met Resident Evil: The Final Chapter. Nu is er, met Resident Evil: Welcome to Raccoon City  (sinds deze week te huur bij o.a. Pathé Thuis), een soort van reboot. Waar de eerste Anderson-film echt een op zichzelf staand verhaal is, heeft regisseur Johannes Roberts flink geput uit de eerste twee spellen. Allereerst wat betreft de personages: broer Chris (Robbie Amell, The Duff ) en zus Claire Redfield (Kaya Scodelario, Crawl , The Maze Runner ), doorgewinterde agenten Jill Valentine (Hannah John-Kamen, Ant-Man and the Wasp ) en Albert Wesker (Tom Hopper, Black Sails ) en groentje Leon S. Kennedy (Avan Jogia, Now Apocalypse ). Zij zijn allemaal in Raccoon City wanneer de stad plotseling wordt getroffen door een zombieplaag.

Eén ding moet je de makers nageven: wat betreft locaties is de film voor de fans van de spellen een feest van herkenning, van het lokale weeshuis en politiebureau tot de Spencer Mansion, ground zero voor de uitbraak van het T-virus dat alle mensen (en dieren) in zombies (of erger) verandert. Dergelijke trouwhartigheid is prijzenswaardig, maar zorgt hier tegelijkertijd voor weinig verrassingen. Waar Resident Evil  liet zien dat niet iedereen is zoals hij/zij lijkt, is hier geen enkele voorkennis nodig om te zien dat je wetenschapper William Birkin (Neal McDonough) niet op zijn blauwe ogen moet geloven.

Maar wie weet, misschien kan de aankomende Netflix-serie met Lance Reddick ( The Wire ) – release: 14 juli – Resident Evil  alsnog opnieuw uit de dood laten herrijzen?