Column: Hoe een tv-drama een ‘verkachtingsfantasie' werd

Foto credit: HBO

‘Een verkrachtingsfantasie’, zo omschreef een productieassistent de HBO-reeks The Idol afgelopen week in een verbijsterend artikel in het Amerikaanse popcultuurtijdschrift Rolling Stone. Dat was niet altijd de insteek geweest: aanvankelijk werd filmmaker Amy Seimetz (haar geniale She Dies Tomorrow is te zien bij Spamflix) ingehuurd om een televisiedrama te maken over 'een getroebleerde popster (Lily-Rose Depp) die het slachtoffer wordt van een seksueel roofdier en vecht om haar leven weer terug te krijgen’. Maar scenaristen Sam Levinson ( Euphoria ) en Abel Makkonen Tesfaye (de muzikant die beter bekend staat als The Weeknd speelt een nachtclubeigenaar die een sekssekte runt) zagen dit feministische perspectief niet zitten en dwongen een koerswijziging af.

The Idol transformeerde vervolgens van pregnant drama over de wijze waarop vrouwen in Hollywood worden gepercipieerd tot een vunzige vorm van ‘martelporno’. Naast de bovengenoemde productieassistent onderschrijven in het artikel nog 12 andere getuigen deze ontwikkeling. Ik had, toen het nieuws verscheen, meteen te doen met Seimetz. Haar carrière stond al eens min of meer op pauze omdat ze werd gemolesteerd door filmmaker Shane Carruth, met wie ze enige tijd een relatie had. Seimetz speelde als actrice in zijn film Upstream Color (2013), over een man die privé een monster bleek.

Tóch wist Seimetz zich te herpakken. Met de televisiereeks The Girlfriend Experience (2016-) en met She Dies Tomorrow. Gelukkig maar, want de actrice, scenarist en filmmaker is onmiskenbaar een talent. Niettemin is ze ook een voorbeeld van de wijze waarop er in Hollywood nog steeds een hoop mis is, getuige de wijze waarop vrouwen soms worden behandeld. Twee weken geleden schreef ik hier nog een lofzang op de naaktscène , die soms een extra lading aan een film of televisieserie kan toevoegen. Maar naaktscènes moeten wel nauwgezet worden voorbereid, door een onafhankelijke setcoördinator, zodat de betrokken acteurs zich er prettig bij voelen.

Maar hoe zit het met een regisseur op de set? Uit het artikel van Rolling Stone bleek namelijk dat Seimetz zeven weken voordat er gefilmd werd al op de set verscheen en tot de conclusie kwam dat de scenario’s van alle afleveringen nog niet af waren. Ze werd met een kluitje het riet in gestuurd. Ze werd niet serieus genomen door Levinson en de zijnen. Ze moest zelf maar afleveringen gaan ‘afronden’. Bespottelijk natuurlijk. Een affaire die doet denken aan de wijze waarop een andere grote naam, filmmaker Andrea Arnold, jaren geleden werd weggebonjourd als de drijvende kracht achter het tweede seizoen van Big Little Lies  (2017-2019).

Men was kennelijk niet tevreden over Arnold, dus stapte Jean-Marc Vallée prompt in. Bijzonder: Arnold is niet de minste, won een Oscar en staat in de filmwereld bekend als groot talent. Een belangrijke vraag rijst: gebeurt dit vooral met vrouwen? Het lijkt er soms wel op. Dat je, als vrouw zijnde, ook als je belangrijke dingen hebt bereikt, soms alsnog niet serieus wordt genomen door je mannelijke vakgenoten. Dat mag je gewoon diepgewortelde, systematische misogynie noemen. Een ziekte waar Hollywood, getuige Seimetz’ beproevingen, nog lang niet van af is.