Column: de personages breken los!

In Amerikaanse televisieseries worden het ook wel ‘break-out characters’ genoemd: personages die origineel slechts een kleine bijrol hadden, maar die uiteindelijk ondanks de oorspronkelijke bedoelingen van de bedenker een vaste plek in de cast, en in de harten van de kijkers, wisten te bemachtigen.

Zo had het optreden van Steve Urkel (Jaleel White) in Family Matters eenmalig moeten zijn en was Arthur ‘Fonzie’ Fonzarelli (Henry Winkler) in Happy Days bedacht als randfiguur. Zowel Jesse Pinkman (Aaron Paul) in Breaking Bad als vampier Spike (James Marsters) in Buffy the Vampire Slayer hadden het seizoen waarin ze geïntroduceerd werden eigenlijk niet moeten overleven, laat staan dat Spike zou uitgroeien tot de grote concurrent van Angel (David Boreanaz) waar het de affecties van Buffy (Sarah Michelle Gellar) en van de fans betrof.

Iets soortgelijks overkwam de makers van Dawson’s Creek (nu te zien bij Amazon Prime en Netflix). Eigenlijk had de serie moeten draaien om de voortdurende vraag of titelheld Dawson (James Van Der Beek) en buurmeisje Joey (Katie Holmes) elkaar uiteindelijk toch zouden vinden, tot de makers de chemie zagen tussen Holmes en Joshua Jackson (Pacey).

Ook in het eerste seizoen van American Gods, waarvan onlangs het derde seizoen van start ging, eigenden twee personages zich met succes een belangrijkere rol toe dan hen door hun oorspronkelijke bedenker (schrijver Neil Gaiman in het gelijknamige boek) was toebedeeld. Showrunners Bryan Fuller en Michael Green permitteerden zich tijdens het adapteren van het boek naar tv enkele aanzienlijke dichterlijke vrijheden (iets waar Gaiman naar verluidt niet heel blij mee was). Hun opvallendste sleutelwerk betrof de personages Laura Moon (Emily Browning), de dode echtgenote van hoofdrolspeler Shadow Moon (Ricky Whittle), en de bijna twee meter grote kabouter Mad Sweeney (Pablo Schreiber), wiens gouden geluksmunt Laura tot leven bracht. In het boek waren ze meer veredelde plotmechaniekjes – laten we eerlijk zijn, bijna iedereen in het boek is een pion op het schaakbord van Wednesday/Odin (Ian McShane) – maar Fuller en Green maakten van het tweetal gelaagde en tragische personages, wiens levens en lotsbestemmingen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

De chemie tussen de twee is onmiskenbaar – zeker in vergelijking met Browning en Whittle – al gaan de personages zelf liever (nog een keer) dood dan dat ze dit hardop zullen toegeven. Zelfs een voodoo seksritueel uitgevoerd door Baron Samedi (Mustafa Shakir) in seizoen twee trekt ze niet over de streep. De relatie tussen Laura en Mad Sweeney - iets dat Gaiman nooit zo voorzien, bedoeld of gewild had - was het enige dat het vlakke tweede seizoen nog enigszins draaglijk maakte. Daar kan ik de ironie wel van waarderen.

Het maakt wel enigszins bevreesd voor het verloop van seizoen drie, waarin Gaiman wel zelf de touwtjes weer stevig in handen heeft.

------------- Spoiler voor wie de eerste aflevering van seizoen drie nog niet heeft bekeken ------------------

De eerste aflevering van het derde seizoen voelt redelijk definitief (denk de openingsscène van Alien3, waarin regisseur David Fincher vakkundig alle overlevende helden uit Aliens – behalve Ripley uiteraard – nog voor het eind van de openingstitels buitenspel zette), al zet de serie een paar afleveringen later de deur wel weer op een héél klein kiertje. Gaiman staat op een belangrijk kruispunt: dwingt hij zijn losgebroken personages terug in het gareel, of gunt hij ze een eigen leven?