Column: Culture clash @ the Oscars

Foto credit: Niko Tavernise / HBO

Je moet als Academy Awards toch wat. Bij gebrek aan acteurs die collega’s onaangekondigd op hun bek slaan, of presentatoren die per ongeluk verkeerde films tot winnaar uitroepen, werd dit jaar dan maar de ‘controverse’ op de rode... pardon, champagne-kleurige loper gezocht.

Daar stond fotomodel Ashley Graham – ook bekend als jurylid bij America’s Next Top Model – paraat om voorbijkomende beroemdheden luchtige quotes te ontfutselen. Het korte interview met Hugh Grant ( The Undoing , foto boven) verliep niet zoals verwacht. Op de gebruikelijke vraag: wat draag je? Antwoordde hij: ‘Mijn pak.’ Toen ze doorvroeg naar de specifieke designer, zei hij: ‘Mijn kleermaker.’ Toen gooide Graham het over een andere boeg en vroeg ze Grant naar zijn ervaringen in Glass Onion , waarin hij de partner van privédetective Benoit Blanc (Daniel Craig) speelde. Maar ook daar kwam weinig uit.

‘Hoe voelt het om in zo’n film te spelen?’, wilde ze weten. ‘Ik zit er nauwelijks in, misschien zo’n drie seconden.’ Graham deed nog een laatste poging: ‘Maar je hebt wel lol gehad, toch?’ Grant: ‘Bijna.’

De meeste mensen op social media hadden geen goed woord over voor Grants optreden, dat onhebbelijk, onbeleefd of zelfs expres vals zou zijn geweest. Ook was er veel lof over de professionaliteit van Graham; alsof ze niet een Britse beroemdheid bij de Oscars maar Pol Pot in de diepe jungle van Cambodja eens ernstig aan de tand had gevoeld – en het had kunnen navertellen!

Maar er was ook een ander geluid. Misschien, zo stelden sommige reacties, was hier meer sprake van een culture clash tussen een energieke Amerikaanse verslaggeefster die alleen wil praten over koetjes en kalfjes en een droge en gesloten Britse acteur die niet echt een mening lijkt te hebben over jonge boerderijdieren.  

Ikzelf zag vooral een Britse acteur die heel erg Brits doet. Iemand die dingen niet groter en beter en geweldiger maakt dan ze zijn. Want ook al is zijn rol in Glass Onion  zeker memorabel, we hebben het nog steeds over één korte scène waarin Grant in een deuropening tegen een camera aan zit te praten. Tel daar het feit dat de film midden in coronatijd geschoten is bij op en de kans is aanzienlijk dat Grant geen van zijn tegenspelers tijdens opnames ooit live heeft gezien.

In die optiek was Grant niet zozeer onbeleefd, als gewoon heel erg eerlijk.

Het deed me terugdenken aan een interview dat ik ooit voor de Uitkrant mocht doen met Alex van Warmerdam, naar aanleiding van De laatste dagen van Emma Blank. Het was zijn allereerste interview voor de film, en eigenlijk, zo vertelde hij al direct, had hij er nu al niets meer over te melden. Iets wat bij iedere daaropvolgende vraag ook alleen maar duidelijker werd. (Of we hem dan beter eerder konden interviewen, nog voordat de film klaar was? Nee, dat vond hij ook vervelend.) Ietwat ongemakkelijk was het interview – dat ruim een uur duurde – zeker. Maar ook daar zag ik zijn reactie vooral als heel droog en eerlijk. Van Warmerdam op zijn vanwarmerdams. En het leverde me zowel een hele bijzondere ervaring als een uniek interview op.

Iets soortgelijks gebeurde bij het interview met Hugh Grant. In een zee van saaie soundbites doorbrak hij de sleur. In dat opzicht was dit interview voor Ashley Graham het beste wat haar kon overkomen.