Can You Hear Me? (M'entends-tu?) S01E01-05: vriendschap, armoede en hoop

‘Ik leef, ook al ben ik verdwaald. Ik leef, ook al spreek je mijn naam niet uit.’

Can You Hear Me? – of M'entends-tu? – speelt zich af in Montreal, Canada en volgt de levens van de drie beste vriendinnen Ada, Fabiola en Carolanne. De serie werd bedacht door Florence Longpré, die tevens de rol van Ada vertolkt.

Het productieteam achter de serie heeft antropologisch onderzoek verricht naar de levens van mensen voor wie de verhalen uit de serie dagelijkse realiteit is. En dat is te merken. De serie is sensitief gemaakt en vervalt (meestal) niet in knullige karikaturen. Het zet de hoofdpersonages menselijk neer en wekt empathie op.

Het laat bovendien zien dat armoede (en allerlei bijhorende problematiek) niet iets is waar je makkelijk uit komt, maar dat het een probleem is wat vaak van generatie op generatie wordt doorgegeven.

Ada heeft een woedeprobleem en we ontmoeten haar in de spreekkamer van de gedragstherapeute waar zij van de rechter naartoe moet. Ze woont bij haar moeder die alcoholverslaafd is en sprokkelt geld (en een appartement) bij elkaar door seksuele handelingen te verrichten. Caro (Ève Landry) is verwikkeld in een relatie met een gewelddadige man, iets waarmee ze ook is opgegroeid, zo blijkt uit flashbacks. Fabi (Mélissa Bédard) werkt in een burrito-restaurant en heeft een relatie met een medewerker. Hij maakt misbruik van haar goedheid – waarvan ze zich wel bewust van is – maar zegt ‘met wie moet ik anders samen zijn?’. Ze woont bij haar oma die passief in een stoel zit en draagt grotendeels ook de zorg voor haar nichtje, de dochter van haar drugsverslaafde zus.

De kijker wordt op een directe manier geconfronteerd met thema’s rondom armoede en geweld, en hoe dit levens beïnvloedt op destructieve wijze. De dertig minuten durende afleveringen slagen erin om driedimensionale personages neer te zetten. Hoewel de onderwerpen die aan bod komen vaak zwaar kunnen zijn, en soms verontrustend en polariserend, weten de makers door humor, empathie en hoop de verhaallijnen een goede balans tussen licht en zwaar te geven, zonder af te doen aan de tragedie.