Call Me Chihiro: luchtig en onbezorgd

Foto credits: Netflix

Sekswerker Chihiro (Kasumi Arimura) besluit op een dag haar leven om te gooien. Ze verhuist naar een klein kustdorpje en begint daar te werken in een bento shop waar ze overheerlijke bento boxen (doosjes gevuld met lekkernijen die fungeren als ontbijt, lunch of diner) verkoopt aan klanten. Eerst maken de dorpelingen nog grappen over haar vorige beroep. Maar gaandeweg treedt niet Chihiro’s verleden maar haar zachtmoedige karakter steeds meer op de voorgrond. Call Me Chihiro is namelijk een zeer humanistische film: over een vrouw die het leven toejuicht en die probeert om andere dorpsgenoten in dit ongebreidelde enthousiasme mee te nemen.

Zo zien we haar schommelen met een kind of ouwehoeren met een kat. Filmmaker Rikiya Imaizumi focust voortdurend op deze uit het leven gegrepen taferelen. Net zoals bijvoorbeeld zijn landgenoot Hirokazu Kore-Eda dat ook heerlijk doet in het recent eveneens bij Netflix verschenen The Makanai: Cooking for the Maiko House. Imaizumi’s film is in die zin een vreemde eend in de bijt bij de streamingdienst. De nadruk ligt meer op leven in het moment. Call Me Chihiro is goeddeels, er zijn wel wat obstakels, luchtig en onbezorgd. Met een hoofdpersoon die tegen het einde nog wel wordt ingegeven door een soort openbaring.

Verder kabbelt Chihiro’s leventje lekker voort. Klanten palmt ze in met seksgrappen over knoflook. En lotgenoten helpt ze met dilemma’s. Terwijl scholieren zich afvragen of ze wel een bento box zouden kopen van een ‘hoer’. Een jongeling denkt van wel: ‘Ik denk dat het dan een sexy gefrituurde kip is.’