Black Crab: generieke en grauwe thriller

De Zweedse actrice Noomi Rapace kan films naar een hoger niveau tillen, zoals in het recente Lamb. Ook in Black Crab toont ze haar veelzijdigheid, hoewel ze met haar spel niet de oneffenheden in deze post-apocalyptische thriller kan verbloemen. Het verhaal speelt zich af zo’n 5 jaar in de toekomst. Oud-schaatster Caroline (Rapace) komt in haar auto, met haar dochter op de achterbank, ineens terecht in een hinderlaag. Ze wordt bestookt door gemaskerde mannen, die uiteindelijk haar dochter ontvoeren. Even later blijkt dat Zweden midden in een burgeroorlog zit, hoewel het onduidelijk is waar de strijd over gaat.

Buiten kijf staat dat Caroline haar dochter weer terug wil – dat is de katalysator van de plot. Ze voegt zich bij een groep soldaten die de opdracht krijgen om over zo’n 180 km aan bevroren ijs een pakketje te vervoeren – op schaatsen uiteraard… - wat een einde aan de oorlog zal maken. Wat er in het pakketje zit laat zich trouwens wel raden. Niettemin ontpopt Rapace’ personage zich als een onvervalste vechtmachine in een film die er blij vlagen koddig, maar vooral generiek – grijs, grauw, een inwisselbare mise-en-scène – uitziet. Black Crab voegt niets nieuws toe aan het post-apocalyptische genre.

De film memoreert daarentegen eerder aan kekke actiefilms uit de jaren 70 en 80, zoals Rollerball (1975), waarin we acteur James Caan zien zwieren en beuken op rollerschaatsen. Hoewel Black Crab qua toon weer een stuk serieuzer is, ondraaglijk bijna. Alsof je zit te kijken naar je eigen weerspiegeling in een kliederige modderplas. Er zijn leukere dingen die je kan doen.