Biggie: I Got a Story to Tell: ongebalanceerd beeld van hiphopgrootheid

Nadat het genre eind jaren 80 uit de obscuriteit begon te treden, groeide The Notorious B.I.G. uit tot een van de grootste hiphopsterren ter wereld. Net als Tupac Shakur, die de westkust van de VS vertegenwoordigde (B.I.G., geboren als Christopher Wallace, kwam uit New York), was hij synoniem met rap in de jaren 90. En net als Shakur werd hij op jonge leeftijd doodgeschoten, en loopt de dader nog vrij rond.

Maar Biggie: I Got a Story to Tell richt zich niet op dat moordmysterie (daarvoor kun je terecht bij Unsolved ). De documentaire, mede geproduceerd door P. Diddy en Wallace’ moeder Voletta, richt zich op het leven van Notorious B.I.G. Maar omdat de Netflix-film hinkt op twee gedachten, gaat de documentaire nooit écht de diepte in.

Ongeveer de helft van I Got a Story to Tell richt zich namelijk op Wallace’ jeugd op Fulton Street in New York, een straat in Brooklyn die berucht werd door drugdealers en -gebruikers. Wallace kwam al snel in dat milieu terecht, en liep flink binnen met de verkoop van crack. Wanneer het met de muziek niets zou worden, zou Notorious B.I.G. zo weer op de straathoeken staan, vertellen vrienden.

Wanneer het eindelijk tijd is om de ontwikkeling van straatdealer tot hiphopgrootheid te beschrijven, gaat de documentaire ineens te snel. P. Diddy vertelt hoe hij Biggie ontdekte, en voor we goed en wel weten wat hem tot zo’n ijzersterke rapper maakte, zien we hem al voor een uitverkochte zaal staan. Het enige moment waarin I Got a Story to Tell echt duidelijk maakt wat een enorm talent Wallace bezat, is de getuigenis van zijn voormalige buurman uit New York, jazz-saxofonist Donald Harrison. Hij vergelijkt het ritme waarop B.I.G. zijn teksten bracht met een jazzdrummer, en even horen we een rap van Biggie op een uitgeklede jazzbeat. Nog een paar van zulk soort momenten, en de mythische status van de rapper was vrijwel helemaal verklaard geweest.

Want het is de mythe van The Notorious B.I.G. waar I Got a Story to Tell op teert. Collega’s, vrienden en journalisten vertellen in geuren en kleuren hoe de Amerikaan de beste hiphopartiest was die ze ooit zagen. Alleen Wallace’ moeder doet niet mee. ‘Kun je boos zijn op een dode?’, vraagt ze zich hardop af, wanneer ze herinnert hoe haar zoon drugs mee naar haar huis nam. Sowieso was de hiphopwereld haar vreemd: slechts één keer luisterde ze naar zijn twee albums die werden uitgebracht (een tijdens zijn leven, de ander twee weken na zijn dood in 1997). Vaker luisteren was niet nodig. Het zijn zeldzame ontboezemingen als deze die juist een emotioneel beeld scheppen van de rapper. Het zijn de momenten waarvan je zou willen dat I Got a Story to Tell er meer had.