Babylon: overvolle ode aan het oude Hollywood

Foto credits: Paramount Pictures

Je moet niet al te episch doen als je een waarachtig epos wil maken; het moet er niet te dik bovenop liggen. En dat doet het hier helaas wel. Babylon verbeeldt de begintijd van Hollywood, zo rond 1920, toen filmsterren fortuinen begonnen te verdienen en de wereld aan hun voeten lag. En dus kregen ze te veel geld en dito kapsones en gingen ze zuipen, snuiven, neuken en dansen, liefst alle vier tegelijk en met z’n allen in het openbaar: het eerste half uur van Babylon introduceert de belangrijkste karakters te midden van een orgie tijdens een feest op het landgoed van een filmbons. Dat zijn het hondsbrutale would be filmsterretje Nellie LaRoy (Margot Robbie), de gearriveerde maar ook bijna uitgerangeerde filmster Jack Conrad (Brad Pitt) en de wat onbeholpen maar wel ijverige Manuel Torres (Diego Calva uit Narcos: Mexico ), die het niet kan schelen welk baantje op een filmset hij kan krijgen als hij er maar bij is.

De orgie werkt in zoverre dat we de karakters leren kennen, maar net als een echte orgie verveelt Chazelle’s plichtmatige decadentie al snel; het feest is nog veel wilder en ingewikkelder gechoreografeerd dan zijn beroemde opening van La La Land , maar mist de effectiviteit en adrenaline, ondanks - of misschien dankzij - het toevoegen van heel veel rekwisieten en risqué exhibitionisme. Het is een rare ervaring om je als kijker gapend door een zee van uitzinnig feestende naakte mensen heen te moeten slaan. Als de coke is neergedaald gaan we in een serie vignetten die uiteindelijk ruim drie uur duurt op pad met de karakters: Jack leert dat roem en succes vergankelijk zijn en Nellie en Manuel dat roem en succes je karakter verpesten en daarna dus vergankelijk blijken. En wij leren dat de transitie van stomme film naar geluidsfilm nogal een dingetje was destijds. Dat duurt allemaal ruim tweeënhalf uur en daarna plakt Chazelle er eerst een volkomen misplaatste horrorscène aan vast die gejat lijkt uit het einde van Boogie Nights - een superieur epos over de geschiedenis van de Amerikaanse pornofilmindustrie - en vervolgens een gênante ode aan de rest van de filmgeschiedenis in de vorm van een montage van filmfragmenten uit grote filmklassiekers, van Godard tot The Matrix , om te laten zien in welke traditie Chazelle zichzelf wil plaatsen. Het is pijnlijk pretentieus.

Maar er is wel veel talent bij Babylon betrokken en er zitten wel degelijk aan aantel zeer goede scènes in. Het talent: Robbie is heel goed als een overmoedig meisje uit de onderklasse dat voortdurend op haar eigen self-destruct-knop aan het hengsten is (zie haar rol in I, Tonya ) en Pitt is schijnbaar moeiteloos effectief als de charmante, talentvolle en afglijdende superster. De scènes waarvoor Chazelle geprezen moet worden zijn die waarin Nellie tot gekwordens toe haar eerste scène met geluid steeds verpest door te hard/te laat/te zacht te spreken en die waarin een Hollywoodse roddeljournaliste aan Jack uitlegt waarom het niet erg is dat hij in de vergetelheid zal raken, omdat er altijd nieuwe Jack Conrads zullen zijn (en nieuwe Brad Pitts, begrijpt de kijker) en dat er ooit, lang na de dood van Jack, altijd mensen zullen zijn die hem opnieuw zullen ontdekken door zijn films. Dat heeft Chazelle goed gezien en begrepen en deze en nog wat andere scènes - de filmkus met vlinder van Jack en wat daaraan allemaal voorafgaat biedt een fantastische blik op de georganiseerde chaos van een fimset - maken Babylon ondanks de lengte en overdaad toch de moeite waard. Chazelle kan hier niet de zelfbeheersing opbrengen die hij in Whiplash , La La Land en First Man toonde, maar een begenadigd filmmaker is hij zeker. Wie een daadwerkelijk episch epos over de geschiedenis van Hollywood wil zien, wendt zich bijvoorbeeld tot Tarantino’s Once Upon a Time in Hollywood (ook met Robbie en Pitt).