Joost Oomen: 'Verzet begint niet met grote woorden, maar met kleine daden'

Naar aanleiding van het 100-jarig bestaan van BNNVARA vroegen we dichter en ‘druktemaker’ Joost Oomen om een tekst te schrijven over het belang van onze omroep in deze verwarrende tijd.

'Verzet begint niet met grote woorden,
maar met kleine daden.

Zoals een kind dat ’s nachts
een vraag aan haar knuffel stelt
en niet verveeld raakt wanneer het geïnterviewde pluche
de met garen gestikte mond dichthoudt.

Een tiental puberhanden dat eensgezind een schoolkrant vouwt,
een student die nonchalant een boek leest in college,
zoals de stagiaire die niet slapen kan,
maar de hele nacht naar het antwoord zoekt,
rookt, twijfelt, dan toch een naam noteert
zonder te beven.

Zoals de drukpers die volledig naar eigen inzicht iets anders stampt,
het donker van de regiewagen waarin plotsklaps de zon opkomt,
sterren verbleken, bijen beginnen tussen de kabels te zoemen
en uit de koptelefoon van de geluidstechnica
groeien opeens duizenden bloemen.
De redactrice die voor haar talkshow
een volstrekt onbekend iemand belt.

Verzet begint met de radiopresentatrice
die een slok water neemt, naar buiten staart,
de maan weegt en de sterren telt,
zwijgt en dan toch haar eigen vragen stelt.

En er zijn wel meer dan duizend mensen
die dit allemaal niet willen,
die vragen om een witte boterham met een witte boterham erbovenop
waarin ze zichzelf kunnen blijven herkennen.

En elke dag op het scherm een opname
van een ijskoud glas melk met in het condens
duidelijk leesbaar hun eigen namen.
Massamedia als een precies geordende, nooit afwijkende collectie buitenramen
waardoor je toch elke keer bij je eigen woonkamer naar binnen kijkt.

Maar er zijn gelukkig
ook genoeg mensen die weten
dat de wereld veel breder is dan dat,
breder is dan dat, maar bovenal veel breder kán.
Die daar veel voor doen, een goedbetaalde carrière voor laten,
in plaats daarvan naar de horizon staren
om te bedenken wat er aan de andere kant van dat richeltje ligt.
En eenieder die daar een prachtig idee over heeft,
die geven ze een stem en een gezicht.

Remco Campert schreef ooit
dat verzet niet begint met grote woorden,
maar met kleine daden,
zoals storm met zacht geritsel in de tuin.

Een grappenmaker of kunstenaar,
een journalist of programmamaker
die ervoor kiest om
niet in een koophuis
maar in een woongroep te leven,
niet in een sterrentent
maar in een kantine te blijven eten,
omdat hij, zij of die
zo van de schoonheid, zo van de waarheid
houdt.

Maar daardoor wel het plezier kent
van na één nacht vorst het ijs uittesten
om vervolgens met meer hoop dan wijsheid
naar de overkant te snellen.

Hoe?
Jezelf een vraag stellen,
daarmee begint verzet.

En dan die vraag aan een ander stellen.'