Avond meelopen met stripteasedanseres Emmely: 'Ik kan niks verdienen, maar ook met de jackpot naar huis gaan'

In de serie Bij ons op de Wallen krijgen we een inkijkje in het bijzondere leven van mensen die wonen en werken in de rosse buurt. Met een aantal van hen gaan we op pad. Deze keer met Emmely: zij werkt al achttien jaar als stripteasedanseres in een stripclub op de Wallen.

Drie danseressen bewegen in sierlijke passen over de bar. Ze draaien op sensuele muziek om de palen heen. Voor hen zit een rij gasten op rode barkrukken. Eén van de mannen graait een briefje van twintig uit zijn zak. Een danseres hurkt, glijdt op zijn schoot en geeft hem een lapdance. Als het nummer is afgelopen, zal ze hem vragen een drankje voor haar te bestellen.

Het is vrijdagavond en stripclub 'La Vie' op de Warmoesstraat loopt snel vol. De barkrukken zijn bijna allemaal bezet; langs de muur staan bezoekers te kijken naar wat er op de bar gebeurt. Achter de kleinere, ronde bar verderop staat een topless barvrouw. Een klant rekent er net een piccolo Moët voor een danseres af.

Het drankje is de ruil voor wat ‘extra gezelligheid’, een moment om de danseres beter te leren kennen. Maar deze gast heeft nog een andere wens: hij wil graag de voeten van de danseres masseren. Dat mag van haar. En dus gaat hij er met volle overgave in. ‘Eigenlijk ben ik ook aan het werk’, grijnst hij.

Op een barkruk tegenover zit Emmely; zij mag over tien minuten zelf weer het podium op. De danseressen werken allemaal zelfstandig en betalen een klein bedrag om in de club te kunnen dansen. In het rooster wordt vastgelegd dat iedereen even lang op het podium staat. ‘We krijgen twintig minuten per uur om onze podiumkunsten te verkopen’, legt ze uit. In die twintig minuten probeert iedere danseres zoveel mogelijk lapdances én drankjes te verkopen. Geen frisje of glas wijn, maar een cocktail of champagne. Dat kost wat, maar levert de persoonlijke aandacht op waar veel klanten voor komen.

‘Soms snappen mensen niet waarom zo’n drankje meer kost dan in een normale bar’, zegt Emmely. ‘Dan moet ik uitleggen: ik ben aan het werk. En als wij het gezellig willen hebben, dan kost dat gewoon geld.’ Van tevoren weet ze nooit hoeveel ze op een avond mee naar huis neemt. ‘Het kan zijn dat ik niks verdien, maar ik kan ook met de jackpot naar huis gaan.’

Voordat we met Emmely meekijken in de club, ontmoeten we haar eerder die dag al bij haar thuis, in Zaandam. We hebben er met haar afgesproken, om vanuit daar samen met haar naar haar werk te gaan.

Na jaren in Amsterdam te hebben gewoond – en zelfs een tijd op de Wallen – verhuisde ze een paar jaar geleden naar een kleine, knusse woning. Overal staan planten en vazen met verse bloemen, de muur hangt vol met foto’s van haar kinderen. Twee Franse bulldogs drentelen enthousiast door de kamer.

Emmely werkt al achttien jaar als stripteasedanseres in La Vie. In haar beginjaren combineerde ze het werk met studeren en het opvoeden van haar zoon. ‘Doordeweeks ging ik naar college, in de weekenden werkte ik in de club – vaak dubbele diensten’, vertelt ze. ‘En als ik krap zat, pakte ik er een extra shift bij. Maar het was pittig hoor: ik had school, stage, mijn kind, mijn huishouden… alles tegelijk.’

Achttien jaar later balanceert ze nog steeds tussen haar werk en het moederschap. Haar zoon is inmiddels volwassen, maar haar tienjarige dochter, die downsyndroom heeft, vraagt nog altijd veel zorg – zeker voor een alleenstaande moeder. Haar zoon woont nog thuis en past op zijn zusje als Emmely ’s avonds werkt. ‘Hij kent haar door en door. Een betere oppas dan hij is er niet.’ Als ze werkt heeft ze contact met het thuisfront; haar zoon kan haar altijd bereiken.

We zijn weer terug in La Vie, aan de bar met Emmely. Ze heeft net een ronde gedanst. Over de muziek heen vertelt ze hoe ze achttien jaar geleden voor het eerst in La Vie kwam. ‘Ik kom uit een Zeeuws dorp, daar is geen reet te doen. Dus zat ik steeds vaker in Amsterdam en ging ik er uiteindelijk ook wonen. Ik kwam voor avontuur, voor feest.’ 

Ze werkte een tijd bij Teasers – een voormalig café met schaars geklede serveersters. Daar hoorde ze van klanten steeds vaker over La Vie, een club waar ze ‘pas echt kon verdienen’, vertelt ze. ‘Die verhalen maakten me nieuwsgierig; ik wilde dat weleens met eigen ogen zien.’ 

En dus ging ze langs. ‘Mijn bek viel open toen ik die meiden zag dansen. Ik was toen nog heel verlegen, maar dacht: ik moet dit gewoon proberen. Uit mijn comfortzone stappen.’ Haar eerste dag staat haar nog goed bij. ‘Ik was doodsbang; mijn hart zat in mijn keel. Alles ging mis: ik ben gevallen en door mijn enkel gegaan. Maar ik heb wél dik geld gemaakt.’

Haar collega’s, die er in veel gevallen net zo lang of nog langer dan Emmely werken, heeft ze door de jaren heen in haar hart gesloten. Het is de grootste reden dat ze er nog altijd met zoveel plezier werkt. ‘We zijn eigenlijk gewoon een grote familie; zo hecht zijn we met elkaar. De club voelt als thuis voor mij. Ik loop hier al langer rond dan ik ooit in een huis heb gezeten.’

Maar ook de vrijheid van het werk houdt haar al bijna twintig jaar in de club. Ze kiest haar eigen dagen en verdient genoeg om haar gezin zelfstandig te kunnen dragen. ‘Ik kan gewoon met mijn kinderen op vakantie als ik wil. Dat had anders niet gekund.’

Maar de tijden zijn wel veranderd. ‘Vroeger kon je hier niet van voren naar achteren lopen’, herinnert ze zich. ‘We kropen als danseressen soms over de bar heen om naar de wc te komen, zo vol stond het.’ Nu is dat anders. De markt is blijvend veranderd, vertellen ook andere collega’s vanavond. ‘De meiden moeten harder werken om evenveel te verdienen’, zegt Emmely. ‘Mensen zijn terughoudender geworden met uitgaan.’

Toch zijn er nog altijd veel vaste gasten die regelmatig terugkeren naar La Vie. Samen met Mirella, die al 23 jaar achter de bar staat, haalt Emmely de ene na de andere anekdote op. Zo komt er al jaren een gast met een regenjas-fetisj, die zelf regenjassen meeneemt voor de danseressen om aan te trekken op het podium. Een andere vaste gast heeft pleinvrees en nog nooit een vriendin gehad. In La Vie vindt hij een veilige plek.

Met veel van die vaste gasten bouwen ze door de jaren heen een band op, vertelt Mirella. Het meest bijzondere verhaal dat we horen gaat over Phill; een man die jarenlang naar de club kwam, speciaal om een aantal dames, waaronder Mirella, te zien. ‘Zijn laatste wens was om hier te blijven’, vertelt ze, terwijl ze een champagneflesje uit de kast achter haar bar pakt. ‘Dit is Phill', gebaart ze naar de foto op de fles. ‘Een deel van zijn as is uitgestrooid, de rest zit hierin opgeborgen.’

Drie vaste gasten, allemaal rond de zestig – we noemen ze voor dit artikel Karel, Piet en Bert – komen ieder kwartaal naar La Vie. Eén van hen werd ooit door zijn vader meegenomen, was ‘meteen verkocht’ en nodigde de keer erna zijn vrienden uit. Jaren later is het nog steeds traditie.

Ze reizen met de trein vanuit de regio Alkmaar en maken er een avondje uit van. ‘Eerst ergens eten, daarna wat cafés op de Nieuwmarkt en in de Jordaan’, vertelt Bert. ‘Maar we eindigen altijd hier. Voor de gezelligheid, de sfeer… en natuurlijk de beleving met de dames. We komen niet om vliegen te vangen.’ Thuis is dat nooit een probleem; hun vrouwen weten waar ze uithangen.

Volgens Piet is een avond in La Vie eigenlijk altijd goed, door de dames die altijd vriendelijk en vrolijk zijn. Op die ene keer na dan: toen waren er te veel Engelsen. ‘En die keer dat zij er niet was’, knikt hij naar Mirella achter de bar. Want, zo geven ze toe, ze komen eigenlijk vooral voor haar.

Ook Emmely heeft in al haar jaren in La Vie vaste gasten die speciaal voor haar komen. Zo ook Dennis, met wie ze nu al een tijd aan de bar zit te kletsen. ‘Hij is gewoon mijn maatje, hij heeft mij zien opgroeien hier’, zegt ze met een hand op zijn schouder. ‘Ik zie hem niet meer als een klant.’ Na een brede glimlach van Dennis, beweegt ze zich naar het podium. Tijd om weer een ronde te dansen. Dennis draait zijn glas tussen zijn handen en kijkt haar na.