Zeewierwouden leveren bijdrage aan opslag broeikasgassen

Zeewierwouden spelen een cruciale rol in koolstofopslag. Ze transporteren jaarlijks 56 miljoen ton koolstof naar de oceaandiepten, waarvan 4 tot 44 miljoen ton mogelijk een eeuw opgeslagen blijft. Deze ontdekking opent nieuwe perspectieven voor het tegengaan van klimaatverandering, door het behoud en herstel van zeewierwouden.

Zeewierwouden, voornamelijk bestaande uit grote bruine wieren zoals kelp en zee-eik, horen tot de meest uitgebreide en productieve begroeide kustecosystemen ter wereld. Deze wouden groeien net zo snel als wouden op het land en kunnen koolstof op efficiënte wijze opslaan. Een deel daarvan verdwijnt naar grote diepte.

Elk jaar bezinkt ongeveer 15% van deze vastgelegde koolstof  naar diepe oceaanwateren, waar een gedeelte daarvan eeuwenlang opgeslagen blijft. Dit “zeewierkoolstof” op een diepte van meer dan 200 meter maakt zo’n 3 tot 4% uit van de totale hoeveelheid koolstof die in de oceaan ligt opgeslagen. Dat laat het onderzoek, onder leiding van dr. Karen Filbee-Dexter van het Noorse Instituut voor Marien Onderzoek  zien.

Het internatrionale onderzoeksteam, waaronder ook de Utrechtse professor Jack Middelburg, gebruikte geavanceerde wereldwijde oceaanmodellen om de route van zeewierkoolstof te volgen, van de kust tot de diepe oceaan. "Uit ons onderzoek blijkt ook de grote capaciteit van de zeewierwouden van Australië, de VS, Nieuw-Zeeland, Indonesië en Chili om CO2 te verwijderen uit de atmosfeer", aldus Filbee-Dexter.

Kustzones in de oceaan vangen veel CO2 op en verdienen dus de volle aandacht bij maatregelen om klimaatverandering tegen te gaan en tegelijkertijd de biodiversiteit in stand te houden. Tot op heden is er echter onvoldoende aandacht voor de rol die zeewierwouden spelen in het mechanisme van ‘blauwe’ koolstof, de CO2 die voor lange tijd wordt opgeslagen in de oceaan en in kustecosystemen.

Middelburg wijst op het belang van deze studie voor natuurbehoud. Aantasting van de zeewierwouden leidt er immers toe dat deze opname van koolstof stopt. Het onderzoek benadrukt dan ook de dringende noodzaak om meer vaart te maken met het beschermen, beheren en herstellen van de zeewierwouden.

Momenteel gaan die in hoog tempo achteruit als gevolg van diverse menselijke oorzaken, zoals opwarming van de oceaan, mariene hittegolven, vervuiling door nutriënten en overbevissing. “Wij hebben vooral gekeken naar natuurlijke wierecosystemen”, voegt Middelburg toe, “maar zeewierkweek op zee kan ook een grote rol spelen in de vermindering van CO2. Ook bij die toepassing speelt ons onderzoek een grote rol, om te kunnen bepalen hoeveel CO2 je dan kunt afvangen.”

Bron: Universiteit Utrecht