Y. Bosch: Birdbrain

Speciaal voor de kleine vogels in mijn tuin heb ik een vogelvoeder aangeschaft. Alleen zij kunnen op de richeltje staan die zich rondom de voeder bevindt. Zodoende kunnen zij ongestoord genieten van de spijzen die ik ze, net zo veel voor mijn eigen als hun plezier, verschaf. Dit apparaat heb ik doelgericht aangeschaft om te voorkomen dat twee opdringerige houtduiven ( vliegende slagschepen bedoel je) alles wat ik aanbied opvreten.  Daar had ik mij in het verleden regelmatig aan geërgerd wat resulteerde in bedenkelijk gedrag  mijnerzijds. Bijvoorbeeld als een mobiele vogelverschrikker ineens de tuin in hollen met zwaaiende armen. À propos,  misschien  is dat de verklaring voor de blik die ik de laatste tijd in de ogen van de buren zie. In ieder geval het werkte, maar van korte duur. Zodoende de voeder. Maar deze geduchte tegenstanders maken hun tweede naam meer dan waar want zij gooien al hun attributen in de strijd om ook op dat richeltje te kunnen staan.

Inmiddels zijn wij in een verbeten strijd verwikkeld. Ja, u hoort het goed, ik kruis de degens met twee domme duiven. Dat zijn er dus drie bij mekaar. Van mijn kant probeer ik steeds die bewuste voeder te hangen op een voor hun zo moeilijk mogelijk toegankelijk plek in een van mijn bomen. Bijvoorbeeld alleen omringd door dunne niet houtduifdragende takken. Tevreden met mijn strategie ga ik zelfverzekerd m'n weg. Zit ik later mijmerend boven mijn thee de tuin in te staren, zie ik ineens een van die twee lekkere dikkerds langzaam zijwaarts  vanaf de brede naar het dunne gedeelte van die bewuste niet houtduifdragende tak schuifelen, welk  vlak voor de voeder hangt, nee zweeft.

Ik was té gebiologeerd om iets te ondernemen. Het ging langer goed dan ik had verwacht maar ineens kwam de omslagpunt, letterlijk en figuurlijk. Zijn ondergang ging gepaard met hysterisch gefladder en een laatste desperate greep naar de fel begeerde richeltje, waardoor de duif heel en de voederding in stukken, naar beneden stortte. Naar nog wat schermutselingen besloot ik dat wij maar een compromis moesten sluiten. Voor hun wat lekkernijtjes op een eigen stekkie en de kleintjes hun hangplek. Maar een compromis sluit je niet alleen.  Voor hun was het gewoon meer van hetzelfde maar dan dubbelop. De strijd duurt voort maar intussen vraag ik mezelf serieus af ,wie is nu hier de birdbrain (een Engelse term voor een dom of onnozel persoon) een dombo dus, die duif of ik?