Weblog Peer de Rijk: de Indonesische werkelijkheid

Vandaag pas goed ontdekt hoe ver van de gewone Indonesische werkelijkheid de onderhandelingen plaatsvinden. Als je hier de stad ingaat is het een kluwen van zich op straat bewegende mensen, lopend, op brommers en in akelig veel autos's. Er lijkt geen verschil tussen dag en nacht, het verkeer staat altijd vast en er zijn bijna altijd evenveel mensen op straat, met kleine handel, etend, kletsend en hangend. De vrouwen zijn het meest en het hardst aan het werk, kinderen gaan overdag keurig in uniform naar school maar zijn ook tot heel diep in de nacht op straat.

De onderhandelingen ondertussen bewegen zich als een enorme, trage massa lava de helling af. Soms vonkt er wat op, soms gaat het opeens snel en dan lijkt het weer helemaal tot stilstand te komen, te stollen. De heikele kwesties zijn nog hetzelfde, de grote vervuilers willen zich niet committeren aan een proces dat moet leiden tot verplichte forse doelstellingen als met name de snelle groeiers (als Brazilië, China, India, Zuidafrika, nu nog zonder verplichtingen) zich ook niet gaan vastleggen. Die landen op hun beurt weten dat de rest van de wereld van ze afhankelijk is en ze voeren de prijs dan ook met verve op; meer geld voor compensatie, meer technologie-overdracht, een hogere prijs per stuk bos dat ze niet omkappen en ga zo maar door. En ondanks alle gedeelde bezorgdheid en retoriek over de omvang van het probleem is de wereld nog lang niet zo ver dat handelsbelangen en geld ons wat minder kan schelen. Integendeel, de industriële belangen (beschermen van technieken, intellectueel eigendom, octrooien) worden met evenveel verve verdedigd. Toch is 'iedereen' blij. Onder het motto tel je zegeningen spreken we collectief onze waardering uit voor het feit dat China uberhaüpt erkent dat er een probleem is en dat ze zeggen dat ze in principe best mee willen gaan doen, prijzen we de constructieve houding van het blok van de minst ontwikkelde landen die niet meer alleen meer geld wilen, prijzen we zelfs de opec-landen omdat ze erkennen dat  op een goede dag de olie opraakt en ga zo maar door.

Halverwege de dag wat opwinding; het gerucht gaat dat Canada er de brui aan geeft en zelfs weggaat, uit een uitgelekt document wordt duidelijk dat de Canadese delegatie in elk geval op pad was gestuurd naar Bali met de uitdrukkelijke opdracht om niet te bewegen en keihard te blijven eisen dat alle ontwikkelingslanden verpichtingen op zich moeten nemen. Reden voor de gezamelijke milieuorganisaties om Canada de dagelijkse "Fossil of the day" award uit te reiken. Al jaren een traditie. Alle milieuclubs mogen op een voor anderen gesloten sessie kandidaten aandragen (altijd een land, geen personen) en uitleggen waarom juist dat land aan de schandpaal genageld moet worden. Geheel democratisch maar wel binnen 15 minuten wordt dan gekozen. De drie meest genoemde landen worden publiekelijk genomineerd waarna op een klein podium, met wat theater, de winnaar bekend wordt gemaakt. Er is altijd veel media-belangstelling voor. Soms vragen camera-ploegen die te laat komen om het hele ritueel nog even over te doen. Het winnende land (delegatie-leden van alle genomineerde landen staan vaak een 
beetje achteraf angstig af te wachten en  proberen dan, altijd tevergeefs, in te grijpen. Ik weet al met al nog steeds niet of het gerucht over Canada klopt. Ik heb in mijn hele leven, en dan nog lang geleden, twee keer met Yvo de Boer (de grote baas van het proces hier) gesproken en ik kan me niet voorstellen dat hij dat over zijn kant zou laten gaan.

Mijn collega is de hele dag op pad geweest voor interviews over critera voor westers geld voor energieprojecten in het zuiden (zie weblog gisteren). Ik ben op pad geweest met een Russische collega, heb op side-events van de nucleaire industrie wat lastige vragen gesteld, ben op een VN-fiets een extra rondje gaan rijden om te begrijpen hoe groot het afgesloten terrein is en ben nu terug op de basis; het hotel waar in totaal zo'n 120 mensen van verschillende milieuclubs zitten. Op zichzelf ook weer een bizar gezicht; in de avond verzamelen die zich allemaal met hun laptops op het terras, naast het zwembad. Hier worden de verslagen en blogs gemaakt, persberichten voorbereid maar ook nieuwe coalities gesloten en oude verbroken, professioneel als wel persoonlijke.

Morgen ontmoeting met Minister Koenders en de Nederlandse kamerleden, woensdag eindelijk met Minister Cramer.

Peer de Rijk, 10 december 2007