Weblog Greenpeace: Oceanen schreeuwen om hulp (oud)

Greenpeace voert een jaar lang actie om het leven in de oceanen te beschermen. Deze meest ambitieuze expeditie van Greenpeace sinds haar bestaan is meer dan ooit nodig. Door vervuiling, klimaatverandering en overbevissing staan veel vissen, vogels en zeezoogdieren op de rand van uitsterven. Greenpeace wil dat 40 procent van de oceanen natuurreservaat wordt. Twee Greenpeaceschepen, de Esperanza en de Arctic Sunrise, zijn uitgevaren tegen de walvisvaart in het walvisreservaat bij de Zuidpool. Ondanks internationale protesten en herhaalde oproepen van de Internationale Walvisvaartcommissie tegen de jaarlijkse jacht, kondigde het Japanse Visserij Agentschap dit jaar een verdubbeling van het jachtquotum aan. De Japanners willen dit seizoen 935 dwergvinvissen en 10 vinvissen slachten.

Een van de Nederlanders aan boord is de Jetske Nagtglas (32). Zij zal tijdens acties een rubberboot tussen walvis en walvisvaarder sturen en vaart drie maanden als vrijwilliger mee. “De omstandigheden op zee zullen zwaar zijn, met metershoge golven en extreme kou. Maar walvissen zijn het waard om actie voor te voeren. Daar zet ik me voor in.” Bovendien schrijft zij voor Vroege Vogels een weblog.

Als ik uit mijn patrijspoort kijk zie ik alleen maar zee, zee en nog eens zee. Zondagmiddag zijn onze twee Greenpeaceschepen uit Kaapstad vertrokken voor een lange reis. Een jaar lang voeren we wereldwijd acties voor de oceanen. Nu koersen we recht op het zuiden af, naar de wateren bij Antarctica. De Japanse walvisvaarders willen dit jaar 1000 walvissen afschieten in het Walvisreservaat bij de Zuidpool. Dat mag niet gebeuren: deze bedreigde dieren moeten beschermd worden. Speciaal daarvoor vaar ik mee op de Esperanza.

Als we de walvisjagers vinden, zal ik een van de rubberboten besturen om het jagen op de walvissen te belemmeren. De dagen voor vertrek zijn druk geweest. Om de schepen uit te rusten voor een onafgebroken verblijf op zee van drie maanden is veel nodig. We zijn een volle dag bezig geweest met het aan boord brengen van eten en spullen als toiletpapier, medicijnen en scheepsonderdelen. De kok vertelde me dat er voor een jaar eten aan boord is, mochten we in het ijs komen vast te zitten. Ik hoop maar dat we dat niet hoeven uit te testen. De hitte van Zuid-Afrika maakte het sjouwen extra zwaar. Ik had me voorbereid op kou, maar hier was het dertig graden! Het deed me bijna verlangen naar de extreme kou die ons straks te wachten staat.

Ik deel mijn hut met Hana, een Japanse vrijwilliger en Holly, de koksassistente. Nu we eenmaal vertrokken zijn is het extra wennen aan de geluiden in zo'n gedeelde slaapruimte. Ik schommel heen en weer in bed en hoor een hoop herrie van schuivende spullen. Het hoogtepunt van afgelopen nacht was de koffer van Hana, die op zijn wieltjes in een noodgang naar mijn kant van de hut schoof. Holly en ik zaten rechtop in bed. Bijna rechtop dan, want zo hoog is het niet.
Ook het eten aan boord is wennen voor sommigen. Die zitten wel aan tafel en hebben wat op hun bord geschept, maar eetlust hebben ze niet. Voor de niet-zeezieken, waaronder ik (had mijn bord juist extra vol geschept, want al waren het vandaag de restjes, zelfs die zijn om je vingers bij af te likken) is etenstijd extra vermaak: borden en zoutvaatjes vliegen soms voorbij. Het is nog maar windkracht 6, dit is nog maar het begin.

Jetske Nagtglas

PS: Meer informatie over onze expeditie kun je vinden op de speciale site Defending Our Oceans  Via deze website kun je ook Ocean Defender worden en ons met cyberacties en andere steun helpen de walvissen een veilige toekomst te bieden. Sluit je aan bij de wereldwijde groep van Ocean Defenders!

Jetske Nagtglas