Weblog Greenpeace: Oceanen schreeuwen om hulp 1

Greenpeace voert een jaar lang actie om het leven in de oceanen te beschermen. Twee Greenpeaceschepen, de Esperanza en de Arctic Sunrise, zijn uitgevaren tegen de walvisvaart in het walvisreservaat bij de Zuidpool. Ondanks de protesten kondigde het Japanse Visserij Agentschap dit jaar een verdubbeling van het jachtquotum aan. De Japanners willen dit seizoen 935 dwergvinvissen en 10 vinvissen slachten.

Een van de Nederlanders aan boord is de Jetske Nagtglas (32). Zij zal tijdens acties een rubberboot tussen walvis en walvisvaarder sturen en vaart drie maanden als vrijwilliger mee. Voor Vroege Vogels schrijft zij een weblog.

Als ik uit mijn patrijspoort kijk zie ik alleen maar zee, zee en nog eens zee. Zondagmiddag zijn onze twee Greenpeaceschepen uit Kaapstad vertrokken voor een lange reis. Een jaar lang voeren we wereldwijd acties voor de oceanen. Nu koersen we recht op het zuiden af, naar de wateren bij Antarctica. De Japanse walvisvaarders willen dit jaar 1000 walvissen afschieten in het Walvisreservaat bij de Zuidpool. Dat mag niet gebeuren: deze bedreigde dieren moeten beschermd worden. Speciaal daarvoor vaar ik mee op de Esperanza.

Als we de walvisjagers vinden, zal ik een van de rubberboten besturen om het jagen op de walvissen te belemmeren. De dagen voor vertrek zijn druk geweest. Om de schepen uit te rusten voor een onafgebroken verblijf op zee van drie maanden is veel nodig. We zijn een volle dag bezig geweest met het aan boord brengen van eten en spullen als toiletpapier, medicijnen en scheepsonderdelen. De kok vertelde me dat er voor een jaar eten aan boord is, mochten we in het ijs komen vast te zitten. Ik hoop maar dat we dat niet hoeven uit te testen. De hitte van Zuid-Afrika maakte het sjouwen extra zwaar. Ik had me voorbereid op kou, maar hier was het dertig graden! Het deed me bijna verlangen naar de extreme kou die ons straks te wachten staat.

Ik deel mijn hut met Hana, een Japanse vrijwilliger en Holly, de koksassistente. Nu we eenmaal vertrokken zijn is het extra wennen aan de geluiden in zo'n gedeelde slaapruimte. Ik schommel heen en weer in bed en hoor een hoop herrie van schuivende spullen. Het hoogtepunt van afgelopen nacht was de koffer van Hana, die op zijn wieltjes in een noodgang naar mijn kant van de hut schoof. Holly en ik zaten rechtop in bed. Bijna rechtop dan, want zo hoog is het niet.
Ook het eten aan boord is wennen voor sommigen. Die zitten wel aan tafel en hebben wat op hun bord geschept, maar eetlust hebben ze niet. Voor de niet-zeezieken, waaronder ik (had mijn bord juist extra vol geschept, want al waren het vandaag de restjes, zelfs die zijn om je vingers bij af te likken) is etenstijd extra vermaak: borden en zoutvaatjes vliegen soms voorbij. Het is nog maar windkracht 6, dit is nog maar het begin.

Jetske Nagtglas

PS: Meer informatie over onze expeditie kun je vinden op de speciale site Defending Our Oceans  Via deze website kun je ook Ocean Defender worden en ons met cyberacties en andere steun helpen de walvissen een veilige toekomst te bieden. Sluit je aan bij de wereldwijde groep van Ocean Defenders!

Jetske Nagtglas

Het begint tot mij door te dringen dat dit een reis gaat worden met veel eerste momenten. De eerste keer vlakbij de Zuidpool zijn. De eerste keer drie maanden op een schip zitten, zo ver van huis. En vanochtend signaleerde de eerste stuurvrouw de eerste ijsbergen op de radar. Na alle indrukwekkende foto's en televisiebeelden ga ik ze eindelijk in het echt zien! Een paar uur later sta ik met mijn camera bij de reling klaar. Batterijen lopen met deze koude snel leeg, dus ik moet ze nog snel vervangen. Dan zie ik mijn eerste ijsberg. Wow! Zelfs op de grote Esperanza voel ik me ineens heel erg klein op deze grote oceaan.
 
IJsbergen betekent ook meer werk. Het wachtlopen was na het drukke scheepvaartverkeer net na vertrek uit Kaapstad erg stil geworden. Op radar zagen we alleen de koppen van de golven als witte sneeuw op het scherm. Nu moeten we extra goed opletten, want kleinere ijsbergen verschijnen niet op de radar. Dat is wel een probleem, want al worden de nachten steeds korter, gedurende een aantal uren is het onmogelijk om iets te zien aankomen. Wat we daartegen moeten doen is me niet duidelijk. Gewoon afwachten misschien?

Naast mijn aandeel in het wachtlopen ben ik verantwoordelijk voor de juiste verwerking van het afval, belangrijk tijdens zo'n lange reis. Het is elke ochtend een uitdaging om bij de afvalcontainers op het achterdek niet door de golven onderuit gegooid te worden. Vanochtend waren de golven tien meter hoog, dus dat werd een ongewilde extra douche. Met zulk enthousiast weer gaat altijd iemand mee het dek op, voor de veiligheid. Het is bijzonder om te zien hoe de bemanning ondanks een enorm uiteenlopende samenstelling van taken en mensen (32 mensen, 15 verschillende nationaliteiten in de leeftijd van 21 tot en met 57 jaar) al snel als vanzelfsprekend samenwerkt. Zo gaat het ook met schoonmaken, of met koken op zondag, zodat de kok een dagje vrij heeft. Iedereen kent zijn eigen verantwoordelijkheid en helpt mee, waar hulp nodig is.

De ijsberg zet ons in beweging om warme kleren klaar te leggen voor actie met rubberboten. Zodra de weersomstandigheden het toelaten leggen we de rubberboten in het water om te testen of alles werkt zoals het hoort. Dat zal helpen om te wennen aan de extreme omstandigheden. We hebben een enorme berg spullen nodig om warm te blijven bij deze kou: handschoenen, sokken, thermische onderkleding, overlevingspakken, mutsen. Hoe langer we warm blijven, hoe langer we op het water kunnen blijven om de walvisjagers bezig te houden zodat ze geen walvissen kunnen schieten. Alles ligt nu klaar voor gebruik, dus wat mij betreft kunnen we beginnen.

Jetske Nagtglas

De wereld op z'n kant.
Ik leef momenteel in een scheve wereld. De gangen lopen diagonaal, gordijnen hangen loodrecht op de muur. Als je met een kop thee in je handen een trap probeert op te lopen word je het ene moment de grond ingeduwd, het volgende moment bijna gelanceerd. Ben je rustig aan het ontbijten met een bakje cruesli, dan vliegt in je linkerooghoek de koffiepot voorbij, terwijl rechts een warme beker melk de magnetron uitslingert. En de stalen waterdichte deuren die open en dicht moeten om naar buiten te kunnen zijn afwisselend vederlicht en binnen een seconde loodzwaar. Dit schip maakt enorme bewegingen op de golven van de Zuidelijke Oceaan.

Hoe extreem die schommelingen precies zijn, is misschien het best concreet te maken met een kompas: aan beide kanten gaat het schip 30 graden op en neer. Tel deze waarden bij elkaar op en je hebt de totale boog van de beweging. Dit is overigens kinderspel in vergelijking met het andere Greenpeaceschip, de Arctic Sunrise, dat naast ons vaart. Dat schip is kleiner en gaat daarom twee keer zo hard heen en weer. Daar hebben ze 65 graden uitslag gehad aan één kant en 55 graden als terugslag. Vanaf ons schip ziet de Arctic Sunrise er soms uit als een dobberende kurk. Regelmatig zien we haar bijna volledig verdwijnen achter de golven.

Gelukkig went het. Zeeziek zijn we niet meer. De blauwe plekken op mijn benen blijven komen, maar je lichaam leert om sneller op bewegingen te anticiperen. Ons reactievermogen aan tafel is enorm verbeterd. Iedereen kent inmiddels ook het specifieke geluid van golven, vlak voor het dek overspoeld wordt. Zonder aarzeling springen we boven op iets hoogs, net wat in de buurt is. Vanaf de brug lijkt het ballet, zo synchroon gaat het.

In deze omstandigheden duurt alles wat je doet twee keer zo lang. Vaak heb je maar één hand vrij. Opruimen en schoonmaken is continue nodig. Je lichaam is steeds aan het corrigeren. Zelfs in bed krijgt je lichaam geen rust. En dan moet je ook nog extra energie verbranden als je aan dek in de kou aan het werk. Erg vermoeiend.

Jetske Nagtglas

Na drie weken varen zijn we aangekomen in het deel van de oceaan waar we de Japanse walvisjagers verwachten. We kunnen ze nu elk moment tegenkomen. De laatste dagen is iedereen aan boord gespannen.  Terwijl we wachten en weten dat elk moment de oproep tot actie kan komen, volgen we onze dagelijkse routine. We trainen zo veel mogelijk met de rubberboten: je moet precies timen om vanaf het schip veilig in de op de golven stuiterende boot te stappen en eenmaal in de boot is het hard werken. Ook als het sneeuwt gaan we het water op. Om het vol te houden in de kou hebben we vele lagen kleding nodig. Wanneer we de rubberboot weer aan boord willen hijsen moet de Esperanza soms uitwijken om alle ijsschotsen te vermijden.

Naast de boottrainingen zijn er vele klussen aan boord. Zoals het maken van een nieuwe hoes om een hijskraan, samen met Emilie. Ik kan alleen aan dingen werken die ik zo kan laten vallen, want als rubberbootbestuurder moet ik direct in actie kunnen komen. Ik word daarom ook niet meer ingezet voor de wacht.

Wanneer ik net terug ben op de Esperanza ziet Frank, de kapitein, walvissen naast het schip zwemmen! In eerste instantie zie ik niks. Dan wijst Frank wijst nog een keer en dan zie ik inderdaad kort na elkaar twee keer water omhoog spuiten. Gebiologeerd kijk ik naar dezelfde plek in de hoop ze nog een keer te zien en ja hoor, weer spuit twee keer water omhoog en dan zijn ze weg.

Later die dag zie ik door de patrijspoorten de lucht helemaal blauw worden. Veel tijd voor het middageten nemen we niet, iedereen gaat naar buiten en wijst elkaar op onwerkelijk mooie ijsbergen. Ik ga vanaf de brug kijken en dan zie recht voor ons weer water omhoog spuiten. Ik zie hier en daar een staart en een vin en dan zijn ze weer verdwenen. Gauw komen er weer andere te voorschijn. Die avond liften ook nog twee gigantische albatrossen langs de brug mee in de wind. Zo veel moois, dat kan je toch niet anders dan willen beschermen?

Jetske Nagtglas

We hebben de walvisvaarders gevonden! Nadat we gisteren een eerste schip zagen, is de achtervolging ingezet tot we de hele vloot vonden. Vanuit onze helikopter was te zien hoe een walvis werd geschoten, ze konden de inslag van de harpoen als een zware dreun voelen. Na een minutenlange worsteling wordt het dier aan boord gehesen en naast nog vijf walvissen gelegd. In snel tempo worden de walvissen opengesneden en ontleed.

Zodra ons andere schip, de Arctic Sunrise, bij ons is, worden zeven rubberboten gelanceerd. Met de Noorse Odin als bemanning bestuur ik een van de kleinere rubberboten. Manoeuvrerend rond de stukken ijs varen we richting het verwerkingsschip van de walvisvaarders, de Nisshin Maru. In het water zien we hier en daar walvisdarmen drijven en we ruiken het bloed dat uit het verwerkingsschip stroomt. Uit luidsprekers op het schip klinken continue waarschuwingen om uit de buurt te blijven. Twee grote waterkanonnen gaan aan. Intussen gaat hun werk gewoon door: een walvisjager komt dichterbij om een walvis over te hevelen. Wij willen er net naartoe varen, wanneer we over de radio een noodoproep horen. Achter ons is een rubberboot omgeslagen, de bemanning zit er bovenop. We varen er direct op af, gelukkig zijn beiden in orde. We helpen de omgeslagen rubberboot terug te slepen naar de Arctic Sunrise.

Onmiddellijk zetten we weer koers naar de Nisshin Maru. Het duurt lang: de afstand is groot en de golven kosten ons veel tijd. Vlakbij het schip is een van onze rubberboten al bezig het overhevelen van de walvis tegen te houden. Het bootje verdwijnt bijna volledig onder het water door de waterkanonnen. We gaan naast ze varen, maar uiteindelijk lukt het de walvisjagers de walvis tussen ons door aan boord te hijsen. Terug aan boord van de Esperanza hoor ik dat een van de walvisjagers ons schip een aantal keren klem voer tegen de Nisshin Maru en dat zij er ook van langs hebben gehad met de waterkannonnen. Gelukkig is iedereen veilig terug aan boord.

De afgelopen weken hebben we walvissen langs ons schip zien zwemmen, nu zag ik met eigen ogen hoe ze worden verwerkt. Het geeft me nog sterker het gevoel dat walvisjacht zo verkeerd is. Ik kan niet wachten tot we morgen weer in actie kunnen komen!

Jetske Nagtglas

Storm was het beste kerstcadeautje dat we hadden kunnen krijgen. Windkracht tien belemmert ons iets te doen, maar de walvisvaarders ook. Vier dagen is er nu niet gejaagd. De walvisjagers zijn inmiddels van onze radar verdwenen, maar we volgen hun verwerkingsschip op de voet. Anders dan bij vroegere acties tegen de walvisjacht kunnen we het Japanse schip goed bijhouden. Greenpeace heeft de Esperanza speciaal vanwege haar snelheid gekocht. Ons andere schip, de Arctic Sunrise, volgt op grotere afstand.

De dag voor de storm was een indrukwekkende actiedag. Vanaf 's ochtends vroeg waren onze rubberboten op zee om het de walvisjagers moeilijk te maken. Met een waterpomp, een noviteit op onze rubberboten, spuiten we zeewater meters omhoog, zodat een waas van water het zicht op de walvissen bemoeilijkt. Ook spuiten we ijskoud water over de man die de harpoen bedient. Op deze manier weten we urenlang de walvisvaarders van het jagen af te houden. Halverwege de dag los ik een van de rubberbootbestuurders af. Op het dek van de Yushin Maru II zie ik mannen de harpoen laden. Het wapen ziet er van dichtbij erg dreigend uit. Dan zijn ineens overal walvissen. Er moet hier een hele familie zwemmen. Ondanks het spuiten van water op de walvisjagers hoor ik een enorme knal. De harpoen is afgeschoten en het is raak. We proberen van alles om de walvisjagers zoveel mogelijk te vertragen, zodat ze niet nog een walvis kunnen afschieten. In een waas van water, touwen die door het water scheren, geweerschoten, de toeter van het Japanse schip zie ik het beeld van de bloedende walvis. Ik probeer zo dicht mogelijk bij het gewonde dier te blijven. Voor mijn gevoel zo dichtbij dat ik hem zou kunnen aanraken, hoewel we enige afstand moeten houden omdat hij onverwachtse bewegingen zou kunnen maken. Ondanks meerdere geweerschoten blijft de walvis ademen. Zelfs wanneer het dier langzij de walvisjager wordt gebonden slaat ie nog met z'n staart. Ik kijk recht in zijn oog en kan niets meer doen. Voor deze walvis is het te laat.

De enige gedachte die enigszins troost biedt, is dat deze jager vandaag maar één keer heeft kunnen terugvaren naar het verwerkingschip.

Als onze helikopter een verkenningstocht maakt, mag ik tot mijn verrassing mee. Het weer is grijs, maar het zicht redelijk. Met 170 kilometer per uur vliegen we in de richting van een klein stipje op de rand van de rader. Na enige tijd doemt aan de horizon een van de Japanse schepen op, zo te zien een observatieschip. Dan zien we ook de drie jagers. We vliegen om de schepen heen. Niemand is aan dek en er wordt inderdaad niet gejaagd. Op de terugweg merken we weer eens hoe snel het weer hier kan veranderen. In het halve uur dat we weg waren is het gaan sneeuwen en misten rond de Esperanza. Ondanks dat we de coördinaten van het schip hebben doorgekregen moet de piloot goed zoeken om de Esperanza te vinden. Dan zien we gelukkig het vertrouwde silhouet en zijn weer veilig "thuis".

foto's © GP/Davison

Nog meer foto's >>

Al sinds kerst volgen we het verwerkingsschip van de walvisjagers. Met hoge snelheid (14 knopen) varen we in westelijke richting. Sinds onze acties heeft de walvisvloot niet effectief kunnen jagen. De jagers zijn weliswaar van onze radar verdwenen en zouden kunnen blijven jagen, maar ze hebben het verwerkingsschip nodig om de walvissen te ontleden en op te slaan. Aan boord gonst het van de theorieën over de strategie van de Japanners. Waarom varen ze zo snel en in deze richting?

Op een avond blijken we ineens gezelschap te hebben gekregen. De walvisjager komt aan onze stuurboordzijde en volgt ons op de voet. Een vreemde situatie. Wij weten niet wat zij gaan doen en zij weten niet wat wij gaan doen. Om hun reactie te testen kiest onze kapitein een andere koers, weg van het verwerkingsschip. Na enige zichtbare verwarring volgt de jager ons - ze willen ons kennelijk niet kwijt om de jacht te hervatten. De rubberboten kunnen dus nog even op het dek blijven en wij sluiten weer achter het verwerkingsschip aan.

Tijdens de dagenlange achtervolging hebben we weer tijd voor veiligheidstrainingen. Bij brand of een man overboord moeten mensen immers snel kunnen reageren. Hoewel ik geen specifieke taak heb bij deze noodgevallen, is het goed om met de materialen te oefenen. Ik kan dan de mensen die brand moeten blussen helpen bij het aantrekken van de speciale kleding en beademingsapparatuur en je weet nooit wat er bij een ramp verder moet gebeuren. Bij deze oefening krijg ik de spullen aan. Het ademen door dit masker doet me denken aan mijn duiklessen. De helm en de fles op de rug blijken amper bewegingsruimte over te laten. Dan worden we door het schip geleid. Dit is best inspannend, zeker door de vele kruipruimtes en trappen. Tijdens de tweede ronde is mijn masker afgeplakt. Als er veel rook is kun je immers ook weinig zien en dan moet je toch je weg kunnen vinden. Hoewel ik op de meeste plekken ontelbare keren ben geweest lijken de gangen nu een stuk langer en een obstakel op het dek ineens veel groter. Nu ik weer zonder masker rondloop bekijk ik mijn wegen een stuk nauwkeuriger. Ik wil wel mijn weg naar buiten kunnen vinden als dat op de tast moet.

Het grote verwerkingsschip van de Japanners heeft ons andere schip geramd! Twee seconden later sta ik op een overvolle brug. De mast voorop het dek van de Arctic Sunrise staat in een onnatuurlijke hoek. De boeg is op de punt ingedeukt. Al snel hoor ik het verhaal van die ochtend. Midden in de nacht was het Japanse schip begonnen met het overbrengen van pallets met dozen naar een bevoorradingsschip. Dozen met walvisvlees. Opnieuw een duidelijke aanwijzing voor de werkelijke reden achter de zogenaamde wetenschappelijke walvisjacht. Een deel van het walvisvlees wordt nu al naar de Japanse supermarkten vervoerd. Diezelfde nacht wordt tot actie besloten. In korte tijd schilderen onze mensen de tekst 'Whale Meat from Whale Sanctuary' op het bevoorradingsschip. Dan draait het enorme verwerkingsschip onverwachts naar de Arctic Sunrise toe en botst. De reden van de zeer ongebruikelijke en gevaarlijke manoeuvre is een raadsel. Misschien willen ze met de aanvaring de aandacht van de gruwelijke beelden van de walvisslachtingen afleiden. Dat ze de mensen aan boord van de Arctic Sunrise in gevaar brengen is onbegrijpelijk. Gelukkig is er alleen schade aan het schip en kan het na enige reparaties verder varen.

De Japanners zijn inmiddels weer met hoge snelheid vertrokken. Wij volgen. Waarheen is opnieuw de grote vraag. Deze dagen zonder acties zijn bizar rustig, maar erg welkom. De dagen hiervoor waren zwaar, zowel fysiek als mentaal. Urenlang varen we tussen de harpoen en de walvissen om de jacht te bemoeilijken. We hebben wisselend succes. Soms lukt het het jagen tegen te houden, soms is het onverwachts snel raak. Een aantal keren scheren de harpoenen dicht langs onze rubberboten. Continue moeten mijn benen en rug de klappen van de rubberboot op de golven opvangen. Maar het is het waard. Later vertelt de helikopterpiloot dat hij tijdens onze inspanningen vele walvissen heeft zien wegzwemmen, waaronder een hele grote.

Vanmorgen, tijdens de achtervolging, zie ik een bultrugwalvis uit het water omhoog springen. Het doet mij goed een walvis zo te zien. Zonder jager en zonder harpoen. Zeker is, we geven niet op.

Jetske Nagtglas

Tijdens een nieuwe actiedag krijg ik een speciale opdracht: met een hydrofoon geluidopnames maken van een walvis die is geraakt door een harpoen. Gewone geluiden van walvissen zijn natuurlijk wel vaker opgenomen, maar dit is nooit eerder gedaan. Al snel zien we links voor ons een vin boven water komen en dan nog een. De walvisjager heeft ze ook gezien en het schip maakt een scherpe zwaai naar ons toe. Ik stuur mijn rubberboot tussen de walvissen in de hoop dat ze van ons en het jagersschip wegzwemmen. Dat gebeurt gelukkig ook, maar even later duiken ze weer op. Dan zien we dat het bultruggen zijn, de soort waar de Japanners dit seizoen niet op jagen. Vanaf volgend seizoen zijn ook deze enorme walvissen niet veilig meer. De walvisvloot heeft een quotum van 50 bultruggen ingesteld.

Een onbegrijpelijke beslissing, aangezien deze dieren ernstig bedreigd zijn. Met onze acties doen wij ons uiterste om deze jacht te voorkomen en ik hoop maar dat zoveel mogelijk mensen willen  helpen deze dieren een veilige toekomst te geven. Bijvoorbeeld door Ocean Defender te worden en in ieder geval kunnen ze meedoen met de cyberactie tegen Nissui, een van de bedrijven achter de walvisjacht wiens Europese hoofdkantoor in Amstelveen zit. Voorlopig laat de walvisjager de bultruggen inderdaad met rust en we genieten even van de stilte. We dobberen op de golven, de twee walvissen zwemmen met een ruime bocht om ons heen, af en toe water spuitend.

Kort hierna blijkt Texas, een Canadese actievoerder, uit zijn rubberboot te zijn getrokken door de kabel van een harpoen. Die werd vlak over zijn hoofd geschoten. Hij is overboord geslagen maar kon na een paar minuten in het ijskoude water gelukkig ongedeerd weer worden opgevist. Het is moeilijk te begrijpen dat de walvisjagers zulke risico's nemen. Het lijkt erop dat de spanning oploopt, doordat ze veel en veel minder walvissen hebben kunnen schieten dan normaal.

Op maandagochtend zie ik door mijn patrijspoort dat de Japanners een pauze in hebben gelast, de walvissen zijn voor even veilig. Er is een dichte mist en er staan hoge golven. Gelukkig even  rust voor ons allemaal.

Jetske Nagtglas

(Foto: Jetske aan boord van een kleine actieboot met op de achtergrond de Greenpeace Esperanza © Greenpeace/Jeremy Sutton-Hibbert2006)

Om ons heen zien we steeds meer ijsschotsen. De ijsbergen worden steeds groter en met de zon erop veranderen de kleuren mee als we er langs varen. Op een ijsschot ligt een zeehond te slapen, op een andere zitten drie pinguins. Wanneer de zon een uur later iets zakt veranderen de blauwe kleuren in roze en zacht geel. Het uitzicht is zo mooi dat het me die avond tijdens mijn wacht moeite kost om de brug af te lopen voor mijn rondes door het schip. Voor ons vaart de Arctic Sunrise * de ijsbreker baant ook voor ons een veilige weg door het ijs. Kapitein Arne zoekt een geschikte plek voor onze laatste actie.

De volgende morgen sta ik als eerste klaar op het helidek. De Arctic Sunrise ligt inmiddels 14 mijl verder aan het ijs van Antarctica gemeerd en ons schip kan daar niet komen. Met een groepje worden we naar de Sunrise gevlogen voor een laatste actie op het ijs. Na 60 dagen op zee voelt het heel onwennig om vaste grond onder te voeten te hebben. 

Onze oranje pakken steken erg af tegen het ijs. Uit allerlei richtingen blijken we pinguïns aan te trekken. In groepjes komen ze te voorschijn, alles behalve bang. Vertel deze pinguïns maar eens dat we afstand horen te houden om te voorkomen dat ze van ons schrikken. De kleintjes zijn het meest nieuwsgierig en volgen ons overal.

De scheepshoorn roept ons bij elkaar. Na wat herordenen en verschuiven van ledenmaten, vormen we samen op het ijs de woorden "HELP END WHALING!". Wanneer we bijna zover zijn, komt een nieuwsgierige pinguïn kijken, met totale chaos als gevolg. Als de pinguïn even later verder slentert, hervindt iedereen zijn plek en wordt onze boodschap vastgelegd.

De volgende morgen zetten we koers naar Kaapstad. Tenzij het weer erg meevalt duurt de reis twee weken. Nu we nog ver in het zuiden zijn is het rustig, maar zodra we noordelijker komen, moeten we weer met stormen rekening houden. Dan moeten we onszelf en alle spullen vastbinden. Nu is er tijd voor opruimen, schoonmaken en repareren. De rubberboten die we hadden aangepast aan de eisen van het werk hier, moeten weer in hun originele staat worden teruggebracht. Van het schoon schrobben en schilderen van het helidek tot het plaatsen van een patrijspoort, er is nog een hoop te doen.

Jetske Nagtglas

Terug aan land. Na 73 dagen op zee en 14.500 zeemijlen zijn we vandaag binnen gevaren in Kaapstad. Gewend aan ijsbergen, sneeuw en kou stond ik gisteren ineens in mijn t-shirt in de warme zon het dek te schrobben. De patrijspoort in mijn hut is weer open en de geur van de zee kan weer naar binnenwaaien. Ons bezoek aan Antarctica lijkt al weer lang geleden. Maar mijn gedachten zijn nog bij de walvissen.

Het besluit om terug te keren was moeilijk. De Japanners kunnen nu ongestoord verder jagen, maar we moesten wel. De brandstoftanks raken uitgeput, de koelkasten en voorraadruimtes zijn leger en leger en de bemanning was doodmoe. Al troost het ons dat de walvisvaarders door onze acties ver achter liggen op schema. De kans is groot dat ze hun beoogde quotum dit jachtseizoen niet meer gaan halen!

En: de campagne tegen de walvisjacht gaat door. Over de hele wereld hebben mensen via onze weblogs en dagboeken meegeleefd met onze acties. Talloze televisiekijkers hebben kunnen zien hoe wreed en onrechtmatig de walvisjacht is. Met deze mensen gaan we verder in de strijd voor de walvissen. Wereldwijd hebben al bijna tienduizend cyberactivisten hun protest laten horen tegen de bedrijven die verbonden zijn aan de walvisjacht, zoals Nissui in Nederland. Een eerste bedrijf in Argentinië heeft zijn handelsbetrekkingen met de Japanse firma al opgezegd.

De Esperanza is de afgelopen maanden mijn thuis geweest, de bemanning mijn familie. De komende dagen zijn we nog druk met het schip uitruimen, maar dan moet ik van beiden afscheid nemen. Ik zal weer moeten wennen aan een rechte grond onder mijn voeten, de geluiden van vliegtuigen, het verkeer en andere mensen. Ik moet bij terugkomst weer op zoek naar werk, maar gelukkig heb ik mijn huis aangehouden, dus veel zorgen maak ik me niet.

De Esperanza zet haar reis voort. Eerst langs de westkust van Afrika, waar enorme vissersschepen de zeeën leegvissen. Daarna gaat het schip verder met het beschermen van onze oceanen, en de kans is groot dat ik over een paar maanden weer aan boord stap om mee te helpen.

Jetske Nagtglas