Vissterfte onder ijs

Voor vissen is ijsvorming in de winter niet direct een bezwaar. Onder ijs kan - in koud water - zelfs meer zuurstof oplossen. En wanneer hun lichaamsprocessen op een lagere stand staan, verbruiken vissen minder zuurstof. Komt er echter sneeuw op het ijs, dan wordt het een ander verhaal.

Wanneer op het ijs een laag(je) sneeuw komt, kan er geen licht meer in het water komen. De algen kunnen zonder zonlicht geen zuurstof produceren, waardoor langzaam het zuurstofgehalte daalt. Bij een lange periode van vorst kan onder een met sneeuw bedekte ijslaag vissterfte optreden als gevolg van zuurstofloosheid. Sommige soorten als de zeelt en de kroeskarper gaan niet dood, maar raken in een toestand van schijndood. Als de omstandigheden weer gunstig zijn, komen ze weer bij.

Kwel
In gebieden waar (zoute) kwel of gasbronnen voorkomen, welt zuurstofloos en voedselrijk water op. Op deze plekken is de sterfte van vis onder ijs vaak groter en massaler. Aan het begin van een vorstperiode is een kwelplek door de stroming minder snel bevroren en daardoor herkenbaar in de sloot. Vissen trekken naar dergelijke plekken toe en kunnen opgesloten raken.

Watervogels
Houdt de vorst langer aan, dan verzamelen ook watervogels zich in windwakken of nabij de zoute bronnen. Dit heeft een negatief effect op de waterkwaliteit. De watervogels bemesten het water zeer sterk. Deze bemesting wordt intensief afbroken door bacteriën en schimmels. Daar hebben de bacteriën en schimmels echter wel zuurstof voor nodig. Het zuurstof onttrekken ze aan het water, waardoor er in de onmiddellijke omgeving een zuurstoftekort en dus ook vissterfte kan ontstaan. Het bijvoeren van de vogels in deze wakken betekent voor vissen dus een extra nadeel.

 
Lees meer op Natuurbericht.nl