Videoblog: Hartelijkheid in Nigeria

Je kunt onmogelijk een week in de Nigerdelta rondsjouwen zonder een fatsoenlijke kerkdienst bij te wonen. Ken, medewerker van de lokale afdeling van Milieudefensie en deze week onze voortreffelijke gastheer had voor deze ochtend een mis in het schema opgenomen die we niet konden weigeren. De Nigerianen zijn zeer christelijk en langs de weg is zowat ieder derde reclamebord er een van een kerkgemeenschap.

De kerkruimte was afgeladen met mannen, vrouwen en kinderen in prachtige gewaden en op het moment dat we binnenkwamen hield de pastor een vlammend betoog. Aangezien de pastor wist van onze komst nodigde hij ons uit naar voren te komen en getuige en onderdeel te worden van een uitzinnig dans- en gospelfeest. Klappende, zingende en dansende mensen om ons heen.

We mochten niet vertrekken zonder in een zijzaaltje met de kerkvaders en - moeders gedronken en gepraat te hebben. Iedereen die ik ontmoet vraag ik naar zijn of haar beeld van de situatie in de Nigerdelta en de mogelijke oplossingen, maar na een paar diepe zuchten moest de pastor heel eerlijk bekennen dat dat zeer zeer lastige vragen zijn waarop niet eenvoudig een antwoord te vinden is. Veel mensen zijn extreem arm, hebben geen werk en nauwelijks toekomstperspectief.

Eenmaal weer in de busjes bleek dat 'te vandaag gelukkig een stuk rustiger op de weg was waardoor we in anderhalf uur in de Delta aankwamen.

Daar waren we eerst getuige van een terugkerend ritueel in het verlaten dorp Goi: regelmatig verzamelen oud bewoners zich aan de oevers van de kreken en visgronden om hun voorouders te eren, te mijmeren en hoop uit te spreken voor de toekomst. Ze doen dit bij voorkeur bij hoogtij omdat het beeld van de kreken en rivieren dan ongeveer hetzelfde is als voor de olierampen; de dikke oliesmurrie en inktzwarte, afgestorven takken van de mangrovebossen zijn dan minder zichtbaar.

Daarna werden we meegetroond naar het havenpleintje van Bodo waar een woeste dansgroep van gemaskerde en potsierlijk aangeklede mannen ons trakteerden op een kolderieke dans. Wij werden als hoge gasten naast de stamhoofden onder schaduwrijke afdakjes geplaatst en hoefden slechts te glunderen, te klappen en te genieten.

Onze tocht eindigde vandaag in het huis van de politiecommissaris van een groot deel van de Nigerdelta. Net als bij aan bezoeken aan stamhoofden en hoogwaardigheidsbekleders gold ook hier: niet weg zonder gegeten en gedronken te hebben.

De commissaris vertelde me dat het argument van Shell dat ze de delta niet in kunnen om de vervuiling op te ruimen omdat het te gevaarlijk zou zijn onzin is. Hij heeft alle politiemannen beschikbaar om de opruimploegen van Shell alle veiligheid te bieden die nodig is.

Wat een bijzondere dag. Op de terugweg mijmerde ik over wat het zou kunnen betekenen als Shell CEO Peter Voser of grootaandeelhouder en expert watermanagement prins Willem Alexander zo'n dagje mee zou kunnen maken, tussen deze hartelijke mensen...

Menno Bentveld