Van huzaarapen naar Conakry

Zaterdag 08.00 uur:
Paul kwam net al kijken. We hadden hem wat geld gegeven opdat hij niet in de auto hoefde te slapen. Heel aardige vent met zeer luide stem en aanstekende gulle lach.
Tijdens het ontbijt ging een van mijn wensen weer in vervulling, twee jonge huzaarapen sprongen over de patio en speelden zeker een uur om ons heen terwijl wij met de Spaanse eigenaar praatten over politiek en toekomst van Guinee. Overigens kent hij het chimpanseeproject heel erg goed. Zonder dat we er naar vragen brengt hij de zelfde veiligheidsissues aan de orde als die bij ons spelen. Hij hoopt op een succesvolle afloop. Da’s ook goed goed zijn zaken want voor de rest heeft Faranah (dicht bij de grens met Siera Leone) weinig te bieden.

09.00 uur:
Ik had Estelle beloofd alle brandstofkosten te betalen van de twee huurauto´s omdat ze erg krap bij kas zit. Dat wordt bijna een handgemeen omdat niemand goed gekeken heeft hoeveel we getankt hebben. Uiteindelijk reken ik 1.965.000 Gfrancs af. Dat gaat met biljetten van 5.000. Half uurtje nodig om alles 2 keer te tellen. Ondertussen dringen de bedelaars zich aan ons op. Ik geef alleen iets een stokoude vrouw zonder vingers. Klaarblijkelijk veel te veel want ze blijft er bijna in als ze het biljet uitvouwt (5.000 GF, dat is iets van 0,70 euro). Water en cola gekocht, wat koekjes voor Paul en daar gaan we.

24.00 uur:
Wat een trip. Ik denk dat we Paul wel 20 keer gevraagd hebben te stoppen voor een shot (filmisch bedoel ik) want het wordt steeds mooier. Dreigende luchten, bliksem, gigantische regen maar ook heel veel giga auto ongelukken met name met vrachtwagens. De auto´s worden hier zo zwaar geladen en ook zo hoog dat ze in de bocht omvallen of door de remmen schieten. Als zo’n truck dan over een bushtaxi heen dendert waar ontelbaar veel mensen in zitten of aan hangen dat kan je wel bedenken wat de gevolgen zijn.

Paul legt ons steeds geduldig uit wat we willen weten in introduceert ons bij allerlei verkopers en ritselaars onderweg die ons aan wat souveniers helpen. Het meest bijzondere vind in de Coca pitten. Dit lijkt een beetje op een avocadopit maar dan paars van binnen. Paul heeft ze in gedroogde vorm als snoep in de auto liggen. Nou ja, zeg maar rustig als pepmiddel want dat is het gewoon. Ik heb 4 stalletjes leeggekocht en heb er nu 15 mee. Geen idee wat ik er mee moet.

Eindelijk weet ik wat l`Huile Rouge is (ze spreken het hier zo prachtig uit alsof het een heilige godendrank betreft). Paul weet te vertellen dat ze de bast van de kokosnoot verpulveren (handmatig), dan koken en het bovendrijvende goedje is dan de basis voor Huile Rouge. Ik vreesde het al maar Paul meent inderdaad dat Huile Rouge alle kwalen geneest tot suikerziekte, onvruchtbaarheid en reuma aan toe. Vreemd dat de gemiddelde leeftijd hier in Guinee dan niet verder komt dan ongeveer 46 jaar!

Conakry was onbeschrijfelijk afschuwelijk; goor, druk, enorm diepe plassen waar dan weer een hutje in staat, modderstromen, stroomuitval, enz. We moesten in het donker door de stad, de politie staakt nog steeds dus het verkeer zit volledig vast. Ronkende vieze oude diesels, vloekende en schelden chauffeurs, met name Paul misdraagt zich behoorlijk. Hij is bang dat we te laat bij het benzine station zullen zijn (de meeste sluiten tegen de avond vanwege bandieten) en dan zit hij (en wij) met een enorm probleem. Paul heeft aangeboden bij ons te blijven tot het vliegtuig gaat. Erg aardig en voor ons wel heel erg fijn. We nodigen hem uit op het eten, hij doet het wel maar voelt zich schuldig naar zijn vrouw en 3 kinderen toe. Die zouden weken kunnen eten van hetgeen hij nu opeet.

De reis, die we de heenweg veel minder bewust beleefd hebben, maakt de teleurstelling van het niet meemaken van de release volledig goed.