Slimme dieren

Kunnen dieren denken en welk dier is het meest intelligent? Volgens emeritus hoogleraar Vergelijkende Fysiologie Wim van de Grind kan je bepaalde vormen van intelligentie van verschillende diersoorten met elkaar vergelijken. Zo hebben bevers en kraaien een enorm ruimtelijk inzicht en zijn spreeuwen muzikaal superintelligent.

Volgens van de Grind is symbolische intelligentie, waarop onze IQ-maat gebaseerd is, een exclusief menselijke kwaliteit. Maar dat geldt niet voor bijvoorbeeld ruimtelijk inzicht, technisch talent of muzikaal talent.

Leuk voorbeeld is een Brits onderzoek naar het denk- en improvisatievermogen van de kraai Betty. De onderzoekers gaven de vogel een recht stukje ijzerdraad en legden wat voedsel diep in een verticale buis. Toen de vogel ontdekte dat het met het rechte stukje niet lukte, vormde ze er met haar pootje en bek een haakje van. In negen van de tien pogingen bemachtigde ze het eten binnen twee minuten. Het zegt veel over het technische inzicht van het dier.

Wim van de Grind schreef in 1997 het boek , Natuurlijke Intelligentie over denken, intelligentie en bewustzijn van mensen en andere dieren. Hij is dinsdag 9 juni te gast in het Wetenschapscafé van de Rode Hoed met als thema ‘slimme dieren, over natuurlijke intelligentie van mens en dier’.
 
Wim van de Grind is emeritus hoogleraar Vergelijkende Fysiologie faculteit biologie aan de Universiteit Utrecht en gastonderzoeker bij Functionele Neurobiologie. Hij studeerde in 1965 af aan de TU Delft in de richting informatieverwerkende machines. Na een cum laude promotie in de Wis & Natuurkunde aan de Universiteit Utrecht was hij wetenschappelijk hoofdmedewerker bij achtereenvolgens de Medische en Fysiologische Fysica UU, Psychofysiologie UvA. Aansluitend op zijn promotieonderzoek aan modellen van het netvlies heeft hij zijn onderzoek breder gericht op de werking van het zenuwstelsel van mens en dier. Hoofdonderwerp bleef de visuele waarneming van mens en dier in samenhang met ruimtelijk gedrag. Van 1976 t/m 1882 was hij hoogleraar neurofysiologie en zintuigfysiologie aan de Universiteit van West Berlijn en van 1987 tot zijn emiraat in 2001 hoogleraar Vergelijkende Fysiologie in Utrecht.