René Droog: Karel, doe je bek eens open!

Laatst was ik dia’s van mijn ouders aan het digitaliseren, en toen stuitte ik op deze onvergetelijke uit Artis, zegt mijn moeder, ikzelf weet niet meer welke dierentuin het was. We schrijven het jaar ’64 of ‘65, hoogstens ’66. Het was de tijd dat boven het apenhok met grote  letters op de achterwand Verboden te Voederen stond geverfd. Ik was 3 of 4, ik kon goed genoeg lopen om niet de hele dag op pa’s nek te hoeven zitten of in de kinderwagen te moeten zitten en om die reden oud genoeg voor mijn eerste grote dierentuinbezoek. Mijn vader was al snel nadat hij was gaan werken een amateur-fotograaf en fotografeerde alles wat interessant genoeg was. Om het goedkoop te houden waren dia’s de beste keuze.

Wij waren al een flink eind de dierentuin van Artis door en een paar aparte dieren waren al vastgelegd op de gevoelige plaat, zo ook een nijlpaard met wijd opengesperde bek dat een gewillig foto onderwerp vormde. De meeste mensen namen in die jaren een zakje met oud brood of ander potentieel dierenvoedsel mee zoals pinda’s, om de verschillende dieren te kunnen voeren. Aan de ene kant werd dat voor sommige dieren verboden zoals de apen, maar de dierentuineigenaren hadden natuurlijk ook een hoge voedselrekening om al die monden te voeren. De nijlpaarden waren klaarblijkelijk gewend beloond te worden met lekkere hapjes voor het openen van hun bek en volgden dus ook de bewegingen van alle bezoekers met krakende zakjes.

Wij waren net bij de nijlpaarden geweest en vanaf verderop hoorden wij een man gillen:”Karel, doe je bek eens open’Kaaaarel ,doe je bek eens open”. De man hing half over de ronde betonnen omheining op vijf meter afstand van de gesloten nijlpaardbek, met in de ene hand het zwaaiende broodzakje, in de andere hand de camera in de aanslag, om de succesfoto van die dag te gaan maken. Door de herrie die de man veroorzaakte, trok hij veel aandacht, niet alleen van het nijlpaard (die waarschijnlijk sowieso naar een andere naam luisterde) maar ook van wat omstanders. Toen uiteindelijk het eigenlijk overvoerde dier zijn bek opende, was de man zo blij of geschrokken, dat hij de camera in plaats van het brood in de bek gooide. Veel hilariteit alom, mensen kwamen op de paniekreacties van de man en inmiddels ook kijvende vrouw afgelopen. Mijn vader wist die camera in de nijlpaardbek nog net na een klein sprintje op deze dia vast te leggen. Hij is niet scherp, maar onvergetelijk. Gelukkig zat de camera zoals vroeger gewoon was, in een bruin leren hoes. Nadat het dier een paar keer op de hoes gekauwd had, werd het projectiel gelukkig uitgespuugd. Misschien was dit wel de eerste wegwerpcamera, in ieder geval wel de eerste blooper die ik mij kan herinneren.