Regina Vlijm: Achtergrondgeluiden en tussendoortjes

Het is een fenomeen, gewoonte, ingrediënt, het is de achtergrondmuziek tijdens televisie-uitzendingen, je ontkomt er niet aan. Ze doen het allemaal, ervoor, erachter, erdoorheen.

Het onderwerp bepaalt mede het muziekje, maar het onderwerp kan blijkbaar niet meer zónder. Wat is dat toch. Zijn we bang voor de woorden of voor de stilte.

Moet een achtergrondgeluid nou echt een onderwerp beïnvloeden? Tijdens een “pijnlijke” stilte om deze met zo’n snerend muziekje extra gevoelig te maken, tijdens een gesprek om een suffe presentator interessant te doen lijken, tijdens een actie om deze nog meer aan te zetten?

Tijdens de natuurlijke stilte, voor zover de natuur ooit stil is, om die niet door te laten dringen? Vervolgens valt er niets te horen van die stilte of de natuurlijke geluiden waarmee die buitenwereld zo aangenaam wordt. Tadááá, direct na die roerdomp! “Hoorde u hem ook?” hoor ik Menno al fluisteren.

Als een intermezzo, als klein verzetje tijdens de radio-uitzendingen is het best plezant om een passend muziekje te horen, maar mede het genre muziek dat tijdens de televisie-uitzendingen ten gehore wordt gebracht en het volume, nou ja zeg. Dan maar even wegzappen. Dan maar zelf de natuur in, uiteraard zonder muziekje.

Hebben we het nog niet gehad over de onderbreking van programma's voor een mededeling over een sportprestatie. Bijv. voor het schaatsen een onderbreking: “Dáár komt hij de laatste bocht in, als dát maar goed gaat, hij gaat wel èrrug hard”.  Waar heeft die man het over, een luipaard, een havik? Ach nee, het is een tussendoortje met “live” schaatsbericht.

Wanneer gaan we een sportwedstrijd onderbreken om het eerste ei van de visarenden aan te kondigen en vervolgens het eerste kuiken, of een nieuw oehoepaartje in de Achterhoek?

Sensatie: Het voetbal wordt stilgelegd om op dat ene grote scherm te laten zien hoe Andrea en Menno het eerste kievitsei vinden! Nu het ei van Columbus nog voor de oplossing!