Patrick van Veen: Discussie

In deze tijd van het jaar sleept mijn vrouw me de hele tuin door om me te wijzen op elk sneeuwklokje, krokusblaadje en de eerste groene knoppen aan de bomentakken. Ze meent zelfs bij de rozen de eerste minuscule nieuwe blaadjes te ontdekken en het lijkt erop dat ze het gras uit de grond omhoog probeert te praten. Bij het zien en horen van vogels, die in een verwarde bui van optimisme met hun paringsrituelen beginnen of zoals mussenmannen onder invloed van liefdeshormonen elkaar bevechten, stoot ze me aan en zegt ze veel belovend: “zie je wel”.

Elke gakkende gans ziet zij als een signaal dat ze weer beginnen te trekken. En dat de bosuil in het bos achter ons huis, onze slaap heeft verstoord, met haar schrille krijsen zorgt er zelfs voor dat ze opgewekt aan het ontbijt verschijnt.

En dat allemaal om mij maar duidelijk te maken dat de lente op komst is.
Ik probeer haar dan weer te overtuigen dat het veel te optimistisch is, dat het veel te vroeg is en we nog sneeuw en vorst kunnen verwachten.

Volgens haar probeer ik alles te verpesten en de tijd van de liefde uit te stellen.
Dat we Valentijnsdag vieren in februari is voor mij alleen maar het bewijs dat wij mensen net zo in de war zijn als de natuur. We moeten gewoon geduld hebben. Het is simpelweg nog niet de tijd voor de liefde en paringsrituelen.

Wij zoogdieren moeten eigenlijk wachten tot de nazomer voor de liefde. Het is niet voor niets dat de eerste lammertjes nu in de wei verschijnen. En dat binnenkort de eerste reekalfjes in het bos te vinden zijn en vossen pups rondom hun hol in de lentezon spelen. Dat is het resultaat van liefdesdriften in de nazomer of herfst en niet in de lente. Een uitgekiende liefdescyclus zorgt ervoor dat jonge zoogdieren in de lente worden geboren, zodat ze kunnen aansterken om de komende winter te overleven.

Anders dan vogels moeten zoogdieren hun hormonen onder bedwang houden, zodat vrouwen een lang seizoen voor de nakomelingen kunnen zorgen en kerels kunnen aansterken om dadelijk weer de strijd met elkaar aan te gaan. Het is niet het lengen van de dagen, maar juist het korten van de dagen dat de oerdriften moet aanwakkeren.

Valentijn komt dus veel te vroeg. De natuur is te optimistisch en mijn vrouw hecht te veel waarde aan die paar groene blaadjes die boven de grond uitkomen.

Maar misschien heeft ze ook wel gelijk, wij mensen zijn immers niet meer afhankelijk van de seizoenen. Wat is er mis met optimisme en een beetje verleiden kan toch geen kwaad? We hebben als een van de weinige zoogdieren geen bronsttijd of paarseizoen dat ons beperkt in de liefde.

Misschien moet ik gewoon mijn liedje met de vogels mee zingen en me klaar maken voor een verleidelijke lente.