Patrick Jansen: Natuurherstelwet

"De natuurherstelwet is een ingewikkeld en abstract verhaal", stelt columnist Patrick Jansen. "Gelukkig hebben we dan politici die zich namens ons allemaal wél in de ingewikkelde materie verdiepen om te kijken hoe het algemeen belang het beste kan worden gediend. Of toch niet?"

Lees hieronder de gehele column:

Tussen alle ellende die dagelijks van het scherm spat was er voor natuurliefhebbers zowaar goed nieuws, vorige week dinsdag. Toen werd door het Europese Parlement namelijk de Natuurherstelwet aangenomen. Die regelt dat alle Europese lidstaten serieus aan de slag moeten om natuur meer ruimte te geven en beter te beschermen, om zo de biodiversiteit te herstellen.

Natuurherstel is hard nodig, want wereldwijd gaat de natuur keihard achteruit. Dat komt door de mens, die in een almaar hoger tempo natuur ontgint, dieren uitroeit, lucht water en bodem vervuilt, het klimaat verstoort, en met planten en dieren sleept. Naar schatting een miljoen planten- en diersoorten dreigen zó zeldzaam te worden dat ze uitsterven.

Het een heel slecht teken als soorten massaal achteruitgaan en uitsterven. Als ingewikkelde ecosystemen die soorten samen vormen degraderen of zelfs verdwijnen. Hiermee verliezen we allerlei belangrijke zaken die de natuur ons levert. Bestuiving bijvoorbeeld, bodemvruchtbaarheid, schoon drinkwater, klimaatregulering. Het is een teken dat we ons eigen huis slecht beheren, of zelfs aan het slopen zijn.

Helaas is dit een ingewikkeld en abstract verhaal. Je kunt dus makkelijk je schouders ophalen, en denken: so what? Er blijven nog zat soorten over, en die interesseren me sowieso niet. Wij hebben het goed, ik zie prachtige narcissen en koolmezen voor het raam. En kijk, de grote bonte specht, wat is de natuur toch schitterend. Ik scheid mijn afval al. Het zal mijn tijd wel duren.

Gelukkig hebben we dan politici die zich namens ons allemaal wél in de ingewikkelde materie verdiepen om te kijken hoe het algemeen belang het beste kan worden gediend.

Of toch niet? Afgelopen dinsdag stemde in Den Haag een kamermeerderheid voor een motie om de natuurherstelwet alsnog tegen te houden. Die motie zegt dat onze regering in Brussel tegen moet stemmen, en andere landen moet overhalen hetzelfde te doen. Die motie kwam van de BBB oftewel de intensieve veehouderij en – schrik niet – van Nieuw Sociaal Contract.

Maar het is juist asociaal. Zonder de wet blijft de rekening van natuurverlies namelijk oplopen, en wordt hij doorgeschoven naar de volgende generatie. Het is ook kortzichtig, want de wet levert de samenleving per saldo winst op, zo is uitgerekend door wetenschappers. Elke bestede euro verdient zich in veelvoud terug.

Wat mij echt verbaasde was de opstelling van Christianne van der Wal. Als demissionair minister voor natuur ontraadde ze de motie. Maar als kamerlid stemde ze ervoor. Dit is nota bene de politica die mijn vertrouwen had gewonnen met haar daadkracht en mooie uitspraken over hoe belangrijk natuurbescherming is.

En nu liet ze de natuur even makkelijk weer vallen. “Ik stemde in een andere rol”, zei ze erover. Rollen spelen, is dat misschien een reden waarom mensen het vertrouwen verliezen in de politiek?

Maar politiek is geen toneelstuk. De keuzes maken die nodig zijn in het algemeen belang, dát is wat politici moeten doen. Niet buigen voor deelbelangen, niet pappen en nathouden op een overduidelijk doodlopende weg om kiezers te behagen. Politici hebben maar één rol: de wereld beter achterlaten dan je hem aantrof. Hopelijk is dat ook de rol die het kabinet in Brussel kiest.