Ottolien Boeschoten: Zes Ons Natuurgids

Ik zit op het terras van mijn gehuurde vakantiehuisje op La Palma.

De zon schijnt. Ik ben ver weg van de grijze winterdagen in Nederland, dat was precies de bedoeling.

Op tafel ligt, naast mijn kopje koffie, de ‘Natuurgids’,  dit boekje weegt 6 ons. In het vliegtuig mocht ik 10 kg handbagage meenemen. Met dit natuurgidsje plus een echt boek, de mini tandpasta en de  afritsbroek zit je daar al snel aan.

6 ons, maar dan heb je ook wat!

Ik lees op de fleurige kaft : 1024 dieren èn plantensoorten en 4000 afbeeldingen.

De gids heb ik gekocht voor nog geen 14 euro bij de belangrijkste vakantiewinkel van Nederland. De winkel waar je letterlijk de gemiddelde Nederlander tegen komt. De winkel waar je gerustgesteld wordt als je op vakantie gaat want zij hebben alles in huis om ervoor te zorgen dat er geen onverwachte dingen gebeuren tijdens de reis: de veiligheidsdriehoek voor pech onderweg, de routekaarten zodat je zo snel mogelijk naar je vakantieplek rijdt en  een ruitenkrabbertje met een warme handschoen er aan vast. Naast alles op auto gebied hebben ze ook heel veel ruim zittende fleece jassen voor het hele gezin. Als je lid van ze bent  krijg je een paar keer per jaar een blad waarin leuke tips en brieven van lezers staan over dingen die toch , ondanks de goede voorbereiding, nèt even anders gingen onderweg. Leuke bijkomstigheid is trouwens dat ze je ook helpen als je met pech langs de weg staat.

Maar goed. Terug naar mijn terras op La Palma. Een klein groen/grijs  vogeltje vliegt steeds rond de grote puntige vetplant in de tuin. Het zuigt de kelkjes van de bloemen leeg, stil hangend in de lucht. Wat mooi. Het lijkt wel een kolibrietje!

Ik pak mijn Natuurgids.

Ik blader door de afdeling kleine vogels en het valt me op dat de schrijver de moeite heeft genomen om van elke vogel het geluid te omschrijven. Zo leer ik dat de Tapuit vanaf een zitpost, knarsende geluiden ten gehore brengt als ‘wiet’ en ‘tak’. Wacht even; een zittende vogel ? Tak?

De schrijver steekt zijn mening over sommige vogels ook niet onder stoelen of banken. Hij vindt dat de Merel een luidruchtige scheldende alarmroep heeft en de sprinkhaanzanger laat volgens hem een minutenlang volhoudend geratel horen. Hij noemt het nog net  niet irritant. 

Ik vind het een beetje sneu worden. De gors zingt als een rammelende sleutelbos en de bijeneter is helemaal een sukkel want zingt permanent “ pruu” tijdens de vlucht en wordt daardoor vaak ontdekt. Ontdekt? Door wie?

Bij de Nachtzwaluw stop ik,  zijn zang is volgens de schrijver een  minutenlang aanhoudend hard ratelend gesnor en alleen maar ‘s nachts te horen. Ja hallo! Het is de NACHTzwaluw!

Dan vind ik de vogel die ik zoek, mijn lieve kleine nep kolibrie, ik zie dat het de Fitis is, of nee die daaronder, de Tjif Tjaf.  Deze  zingt onmisbaar eentonig tjif-tjaf tjif-tjaf staat er. Ja dat klopt, dat roept ie! Maar de snavel van mijn vogeltje lijkt toch meer op die van de Fitis. Maar ja die zingt dan weer weemoedig huu- iet. Lees ik…

Als niet doorgewinterde vogelaar denk ik, En wat dan nog?

Dan weet ik het maar niet. Ik geniet van de zon, het uitzicht en de oerbomen op dit mooie eiland. Ook dat was de bedoeling.  Ik neem er genoegen mee.

6 ons Natuurgids. Daar baal ik een beetje van. Voor dat gewicht had ik een dikke fleece mee kunnen nemen want de avonden  hier zijn bitterkoud.